پیش نویس:فعالیت‌های سیاسی امام صادق علیه‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها

مسأله برخورد امام صادق(ع) با خروج زيد و با فرقه‌ای به نام زيديه می‌باشد. در برخی از روايات شيعه آمده است كه زيد از معتقدان به امامت امامان شيعه از جمله امام باقر و صادق(ع) بوده است، چنان‌كه از او نقل شده كه می‌گفت: «جعفر امامنا في الحلال و الحرام». «جعفر، امام ما در حلال و حرام است».<ref>پیشوایی، مهدی، سیره پیشوایان، تهران، ۱۳۹۷ش، ص ۳۶۱، ۳۵۶.</ref><ref>نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، قم، مؤسسه النشر الاسلامی، ۱۴۰۷ق، ص ۱۳۰.</ref><ref>خزار قمی، ابوالقاسم، کفایه الاثر، قم، موسسه بعثت، ۱۴۰۱ق، ص ۳۲۷.</ref><ref>حیدری، سید محمد علی، سيره و قيام زيد بن علی، تهران، مؤسسه فرهنگی پژوهشی چشمه، ۱۳۹۱ش، ص ۴۹ به بعد.</ref> در روايتی از امام صادق(ع) درباره زيد چنين آمده است: «رحمه الله، اما أنَّه كان مؤمناً و كان عالما و كان صدوقاً، اما أنّه لو ظفر لوفي، اما أنَّه لو ملك يعرف كيف‌ يُضَعْها». «خدا او را رحمت كند، مرد مؤمن و عارف و عالم و راست گویی بود، كه اگر پيروز می‌شد وفا می‌كرد و اگر زمام امور را به دست می‌گرفت، می‌دانست آن را به دست چه‌كسی بسپارد».<ref>پیشوایی، مهدی، سیره پیشوایان، تهران، ۱۳۹۷ش، ص۳۸۵.</ref>

پس از قيام زيد و به خصوص به دنبال روی كار آمدن بنی‌عباس، بنی‌الحسن از بنی‌الحسين جدا شدند<ref>المقریزی، قی‌الدین احمد بن علی، خطط مقريزی، بیروت، ۱۹۹۸میلادی، ج ۴، ص ۳۰۷. </ref><ref>گروهی از نویسندگان، نامه دانشوران،تهران، شرکت چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی،۱۳۷۸ش، ج ۵، ص ۹۲.</ref><ref>کتبی، محمد بن شاکر، فوات الوفيات، بیروت، دار صادر، ۱۹۷۳میلادی، ج ۱؛ ص ۲۱۰.</ref> و به بهانه زيد و فرزندش يحیی، روی كار آوردن يكی از بنی‌الحسن به نام محمد بن عبدالله بن الحسين بن حسن بن علی(ع) را مورد توجه خود قرار دادند.<ref>قتیبه دینوری، عيون اخبار الرضا، بیروت، دار الکتب العلمیة، ۱۴۱۰ق، ج ۱، باب ۲۵. </ref><ref>شیخ صدوق، امالی صدوق، مجلس ۱۰، ص ۴۰.</ref>