شناخت کامل دختر و پسر پیش از ازدواج: تفاوت میان نسخه‌ها

{{ در حال ویرایش}}

یکی از مطالبی که بسیار بر روی آن تأکید شده است و از دلایل و بهانه‌های ایجاد رابطه، بیان می‌شود شناخت قبل از [[فلسفه ازدواج|ازدواج]] است که اگر میان دختر و پسر رابطه‌ای نباشد و طرفین از هم شناختی نداشته باشند، ازدواج آنها کورکورانه خواهد بود.

بدون تردید [[زوج]]‌های جوان باید با دیدی باز و آشنایی کامل از استعدادها و خصوصیات [[اخلاقی]] و [[فرهنگی]] یک دیگر، زندگی مشترک خود را آغاز نمایند تا در فراز و نشیب زندگی، با همراهی و همدلی مشکلات را پشت سر بگذارند. در [[ازدواج در اسلام|اسلام]] نیز هم سطح بودن زوجین مورد تأکید قرار گرفته است. حال به این می‌پردازیم که ارتباط و دوستی قبل از ازدواج، شناخت کامل را تأمین می‌کند یا خیر.

* بسی روشن است که دوستی‌های خیابانی و تلفنی و روابط میان دختر و پسر، از آن جا که زیبایی و جذّابیت [[جسمانی]] وتشابه ظاهری در آن نقش پررنگی دارد و افراد در آن مقطع در هاله‌ای از احساسات و عواطف غوطه ورند و در پی فردی هستند که با ساخته‌های ذهنی شان مطابق باشد، در ارکان شناخت ناتمام است و کوری حاصل از [[عشق]] و [[محبّت]] بر آن [[حکومت]] می‌نماید. در این گونه روابط، چون احساسات و هیجانات و شور جوانی در حدّ بالایی قرار دارد، حسّ واقعیت آزمایی، ضعیف است و در مقابل، حالت‌های کام بخشانه، بسیار قوی هستند.

دکتری در مجله «ایران جوان» در ضمن گفت و گویی درباره روابط و [[عشق]] علی‌رغم اصرار بر روابط آزاد اذعان می‌دارد: در یک سری تحقیقات، به مردان مورد آزمایش گفتند که در این‌جا دو خط تلفن وجود دارد؛ با یکی از آنها با خانمی [[زیبا]] صحبت می‌کنید و در دیگری با خانمی [[زشت]]. هنگام صحبت با خانم زیبا آنها فکر می‌کردند که او باهوش‌تر است و مثلاً معاشرتی هم هست و لذا خود این‌ها در صحبت با او معاشرتی می‌شدند و سعی می‌کردند جذّات تر جلوه کنند؛ یعنی هر دو طرف، بهترین چیزهایشان را در ویترین می‌گذارند و این ویترین‌ها هستند که با هم صحبت می‌کنند. هنگامی که دست از پیش گویی کام بخشانه برداریم، انتظاراتمان هم متفاوت خواهد بود؛ یعنی هنگامی که با واقعیت‌ها رو به رو شویم، حس می‌کنیم معشوق، چهره اش عوض شده است.<ref>ایران جوان، ش ۱۳۵، ص ۲۲.</ref>

* به اعتراف قائلین به روابط آزاد نیز این [[دوستی‌ها]] شناخت لازم برای زندگی را تأمین نمی‌کند و طرفین را از الزام‌های [[درونی]] نسبت به [[عشق]]، [[محبّت]]، خانواده، احساس مسئولیت و مقدار ظرفیت‌های [[روانی]] و [[عاطفی]] یک دیگر با خبر نمی‌سازد؛ بلکه این آشنایی، سطحی و کاملاً [[عاطفی]] است و حرف‌هایی هم که در آن مقطع رد و بدل می‌شود به همین گونه است و در آن‌ها از اصول مؤثّر در شناخت، خبری نیست.

* سرانجام بیشتر آشنایی‌های تلفنی و [[ازدواج های‌خیابانی]] [[طلاق]] است. به حکایت آمارهای منتشر شده، این گونه ازدواج‌ها از استحکام کم‌تری برخوردارند و تعداد قابل توجهی از آنها به [[طلاق]] کشیده می‌شوند. در این گونه روابط، طرفین، نقاط ضعف خود را می‌پوشانند و بیش تر سعی در جلب توجه دیگری دارند و نقش بازی می‌کنند. آن‌ها سعی دارند همان گونه باشند که طرف مقابل می‌پسندد! اگر سری به هفته نامه‌ها و مجلاّت خانوادگی بزنیم، صفحات هم راز و پزشک مشاور، مملو از غم نامه‌هایی است که دخترها و پسرها از دوستی‌ها و ازدواج‌های ناکام خود نوشته‌اند. بسیاری از ایشان، وقتی شور و اشتیاق اوّلیه شان فرو نشست و با واقعیت‌های زندگی، بیش تر رو به رو شدند، با یک دیگر احساس نوعی [[بیگانگی]] و [[غرابت]] نموده، با عدم تفاهم در زندگی مشترک مواجه شده‌اند.

* بسیاری از ازدواج‌هایی که از [[روابط خیابانی]]، پارک و دانشگاه‌ها شروع شده‌اند، یا به سرانجام روشنی نرسیده، یا قبل از ازدواج رها شده و حاصلی جز بدنامی نداشته‌اند. دکتری [[جامعه‌شناس]]، دلیل ضعف چنین پیوندهایی را در بی‌پایه بودن [[عشق]]های [[زودگذر]] جست و جو می‌کند و می‌گوید: جوانانی که هم دیگر را در پارک‌ها و خیابان‌ها می‌یابند، یا از طریق تماس‌های تلفنی به هم دیگر علاقه‌مند می‌شوند، اصولاً مبنا و اساس علاقه‌مندی خود را بر همان نگاه‌های اولیه پایه‌گذاری می‌کنند و این [[عشق]] و علاقه وقتی ظاهری باشد، قاعدتاً بعد از مدت زمانی به تحلیل می‌رود و نهایتاً خاموش می‌شود؛ لذا می‌یینیم که اغلب چنین ازدواج‌هایی حتی بعد از مدّت زمان کوتاهی (کم‌تر از یک سال) به [[طلاق]] می‌انجامد.<ref>دکتر شیخی، هفته نامهٔ دیدگاه، پیش شمارهٔ ۳، آبان ۷۹، ص ۵.</ref>

* کسی رغبت ندارد با دوست دختر یا دوست پسر خود ازدواج کند. جوانان شرکت کننده در مصاحبه‌ای درباره روابط دختر و پسر، علی‌رغم اصرار بر رفع محدودیت‌های موجود در جامعه و خانواده، در لابه لای سخن خود به این مفاسد اشاره نموده‌اند: پسری می‌گوید: من هیچ وقت امکان ندارد با دختری که دوست هستم، ازدواج کنم (و ازدواج طبق معمول و با همراهی خانواده پسندیده است)... شما اگر معنای ازدواج را بدانید، آن وقت حساسیت مردهای [[ایرانی]] را می‌فهمید. … اگر دختری حتی با یک پسر دوست بوده باشد، حاضر نیستم با او ازدواج کنم. دیگری می‌گوید: من اگر دختری داشته باشم نمی‌گذارم که با پسری ارتباط داشته باشد؛ چون این ارتباط بد جا افتاده و اکثراً برای [[وقت تلف کردن]] است نه برای ازدواج.<ref>ایران جوان، ش ۱۳۵، ص ۳۶.</ref>

* اسلام برای دختر و پسر قبل ازدواج شرایطی را درنظر دارد. از جمله این که باید میان افراد، [[تعهدی بصورت رسمی]] (هر چند این روابط موقت و برای زمان محدود باشد) ایجاد شود. و تنها در این حالت، ارتباط دوستی و تماس تلفنی آن‌ها جایز و بدون اشکال است. عدم دقت در این تعهدات منجر به بدبینی‌های دو طرف، والدین [[وظایف زوجین در قانون|زوجین]] در آینده می‌شود و ممکن است باعث ناراحتی‌ها و اتفاقات دیگر شود.

* [[رابطه تلفنی]]: بسیار روشن است که تنها با روابط تلفنی و … میان دختر و پسر شناخت کامل از خصوصیات اخلاقی و سلیقه‌های فردی برای ازدواج حاصل نمی‌شود. چرا که جوانی، سن اوج کشش‌های [[جنسی]] و [[عاطفی]] است به همین خاطر نظارت بزرگان و مشاوره ازدواج می‌تواند او را در انتخابی خوب کمک کند. اگر چه ممکن است جوانان در ابتدای امر با همان سرشت و طبیعت پاکشان روابطی را آغاز کنند؛ ولی تجربه نشان داده است که در پایان کار این روابط به مشکلات حاد و پیچیده‌ای تبدیل گردیده که باعث پشیمانی آن‌ها شده است.

* ریشه تمایلات [[نفسانی]] و [[احساسی]] در ابتدای روابط مشخص نبوده و از چشم آن‌ها مخفی بوده است؛ ولی در امتداد مسیر، این تمایلات بروز و ظهور پیدا کرده و مشکلاتی را به بار آورده است. حال اگر این روابط همراه با تمایلات و هیجان‌ها، به وسیله اهرم تعهد [[شرعی]] و [[قانونی]] همراه نبوده باشد با کمتر ناراحتی و ناملایماتی این روابط از هم پاشیده شده و کانون‌های ابتدایی مهر و [[محبّت]] به خانه‌های فساد و [[طلاق]] تبدیل خواهد شد. از طرف دیگر این روابط هم ضمانت اجرایی و قانونی ندارد و به سادگی از هم پاشیده شده و موجب بدنامی و محرومیت از ازدواج مناسب و درخور شأن طرفین خواهد شد.

* غوطه ور شدن در این نوع روابط، جوانانی را که باید در بهترین مقطع از سن خود، به دنبال آموختن علم و کسب تجربه‌های آینده خویش باشند، در اضطراب و هیجانات بی اساس نگه می‌دارد، و [[آرامش]] را از آنان سلب می‌کند؛ هیچ‌گاه این جوانان طعم شیرین آرامش، [[شادی]]، [[رضایت]]، [[موفقیت]] را در زندگی خانوادگی نخواهند چشید و ازدواج‌هایی که بر این اساس چیده شده، بسیار متزلزل می‌باشد.

با پیشرفت تکنولوژی وگسترش شبکه‌های ارتباطی، ما وقت بیشتری را در [[شبکه‌های مجازی]] و به صورت آنلاین سپری می‌کنیم. طبیعی است که آشنایی دختر و پسر، از طریق فضای مجازی و [[عشق]] اینترنتی بسیار فراگیر شده است. بسیاری از افراد [[فضای مجازی]] را به عنوان فرصتی می‌بینند که شاید بتوانند در آن [[عشق]] و نیمه گمشده خود را برای ازدواج پیدا کنند و بسیاری دیگر نیز، ممکن است به صورت اتفاقی در این فضا با شخصی آشنا شده و به مرور به او علاقه‌مند شوند.

درست است که هر کدام از این موضوعات ممکن است به تنهایی مهم نباشد، اما در مجموع به شکل‌گیری یک تصویر درست از شخصیت طرف مقابل کمک زیادی می‌کند.<ref>«ازدواج در فضای مجازی: عشق و دوستی اینترنتی دختر و پسر»، سایت همیار عشق، تاریخ درج مطلب: ۳۰/آذر/ ۱۳۹۸، تاریخ بازدید: ۲۹/شهریور/ ۱۴۰۳</ref>

* بر اساس تجربه‌های مشاوره‌ای و گزارش‌های [[خانواده‌ها]]، پس از ازدواج افرادی که تجربه دوستی با دختر یا پسر را داشته‌اند [[بدگمانی]] و [[بدبینی]] نسبت به شریک زندگی زیاد است و این بلا مثل خوره به جان زندگی زناشویی می‌افتد و شادابی و نشاط را می‌گیرد.

البته [[ازدواج در اسلام|اسلام]]، جایز دانسته که دختر و پسر قبل از ازدواج، به [[قصد ازدواج]] (نه دوستی) همدیگر را خوب ببینند و صحبت کنند و از همدیگر شناخت لازم را به دست آورند. که برای این رابطه هم ضوابطی وجود دارد: