پیش نویس:صلح امام حسن مجتبی علیه‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از شهادت پدر امام حسن (ع)، امام علی (ع)، در سال 40 هجری، مردم کوفه با امام حسن به عنوان خلیفه و امام بیعت کردند. اما خلافت امام حسن (ع) با چالش‌های بزرگی مواجه شد. معاویه، که در آن زمان حاکم شام بود و از دوره خلافت امام علی (ع) با او دشمنی داشت، اعلام کرد که خلافت امام حسن را به رسمیت نمی‌شناسد و خواهان حکومت بر کل جهان اسلام بود. این مسئله منجر به آغاز درگیری‌ها میان نیروهای امام حسن (ع) و معاویه شد.<ref>طبری، محمد بن جریر. ''تاریخ طبری (تاریخ الرسل و الملوک)''. جلد 5، چاپ دوم، انتشارات دارالکتب العلمیه، 1990.</ref>

یکی از مهم‌ترین دلایل پذیرش صلح توسط امام حسن (ع)، وضعیت ناپایدار و متزلزل جامعه اسلامی بود. نیروهای امام حسن (ع) از نظر انسجام و پایداری به اندازه کافی قوی نبودند و بسیاری از یاران او به معاویه گرایش پیدا کرده یا در جنگ‌ها دچار تردید شده بودند. از طرفی، معاویه توانسته بود با پیشنهادهای مالی و وعده‌های مختلف، بسیاری از فرماندهان لشکر امام حسن را به سوی خود جذب کند. امام حسن (ع) در این شرایط برای جلوگیری از تفرقه بیشتر و حفظ جان مسلمانان تصمیم گرفت با معاویه صلح کند.<ref>ابن‌اثیر، عزالدین. ''الکامل فی التاریخ''. جلد 3، انتشارات دار صادر، بیروت، 1975.</ref>

صلح‌نامه بین امام حسن (ع) و معاویه دارای چندین بند مهم بود که برخی از مهم‌ترین آن‌ها عبارتند از:'''<ref>شیخ مفید. ''الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد''. جلد 2، قم: انتشارات کنگره شیخ مفید، 1413 هجری قمری.</ref>'''

# بیت‌المال کوفه تحت نظارت امام حسن (ع) باقی بماند .

اگرچه صلح امام حسن (ع) از نظر بسیاری از یاران او اقدامی نادرست به نظر می‌رسید، اما این اقدام برای جلوگیری از نابودی جامعه اسلامی و خون‌ریزی بیشتر ضروری بود. امام حسن (ع) با این کار، جنگ داخلی میان مسلمانان را متوقف کرد و به نوعی یک راه‌حل مسالمت‌آمیز برای رفع اختلافات سیاسی ارائه داد. اما پس از امضای صلح‌نامه، معاویه به بسیاری از تعهدات خود عمل نکرد و خلافت را موروثی کرد، که منجر به تأسیس سلسله امویان شد.<ref>حسینی میلانی، سید علی. ''صلح امام حسن (ع)''. قم: دفتر نشر اسلامی، 1375.</ref>

برخی مورخان و متفکران شیعه معتقدند که امام حسن (ع) با صلح خود، برای حفظ اسلام و اتحاد مسلمانان اقدام کرد. این تصمیم نشان‌دهنده روحیه صلح‌طلبی امام حسن (ع) و توانایی او در تحلیل وضعیت سیاسی و اجتماعی آن زمان است. همچنین، برخی از صاحب‌نظران معتقدند که این صلح زمینه را برای قیام امام حسین (ع) در کربلا فراهم کرد، چرا که نقض صلح‌نامه توسط معاویه و سپس یزید، نشان‌دهنده انحراف شدید حکومت از اصول اسلام بود.<ref>مجلسی، محمدباقر. ''بحارالانوار''. جلد 44، تهران: دارالکتب الاسلامیه، 1376.</ref>