حرکت امام حسین(ع) از مکه به کربلا: تفاوت میان نسخه‌ها

حرکت امام حسین(ع) از مکه به عراق با ناتمام گذاشتن اعمال حج برای آغاز قیام علیه ظلم و برپاداشتن امر به معروف و نهی از منکر را ادامه مسیر هدایت الهی که توسط پیامبر(ص) و امام علی(ع) آغاز شده بود دانسته‌اند.<ref>«[https://snn.ir/fa/news/783723/%D8%A2%D8%BA%D8%A7%D8%B2-%D9%82%DB%8C%D8%A7%D9%85-%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85-%D8%AD%D8%B3%DB%8C%D9%86-%D8%B9-%D8%A7%D8%B2-%D9%85%DA%A9%D9%87-%D8%A8%D9%87-%D8%B3%D9%88%DB%8C-%DA%A9%D8%B1%D8%A8%D9%84%D8%A7 آغاز قیام امام حسین (ع) از مکه به سوی کربلا]»، در تارنمای خبرگزاری دانشجو، درج: ۱۹ مرداد ۱۳۹۸ش، بازدید: ۲۷ خرداد ۱۴۰۳ش.</ref>

در خروج امام حسین(ع) از مکه به‌سوی کربلا نامه‌های مردم کوفه و دعوت آنان از او برای امامت قیام علیه حکومت شام را نیز مؤثر دانسته‌اند.<ref>مطهری، حماسه حسینی، ج۱، ص۱۳۶-۱۳۸.</ref> امام حسین(ع) در مکه به نامه‌های متعدد دعوت کوفیان پاسخ مثبت داد و عموزاده خود مسلم بن عقیل را به سوی کوفه فرستاد. امام(ع) در این نامه گفت که اگر خواسته اکثریت مردم و نظر افراد آگاه کوفه همان باشد که در نامه‌ها بوده، برای همراهی با قیام کوفیان به‌سرعت به‌سوی کوفه حرکت خواهد کرد.<ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، بیروت، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، ۱۴۰۹ق، ج۴، ص۲۶۲؛ ابن‌شهرآشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابی‌طالب، تحقیق یوسف البقاعی، بیروت، دارالاضواء، ۱۴۲۱ق، ج۴، ص۹۷.</ref>

بیروت، مؤسسة الاعلمی للمطبوعات، ۱۳۹۹ق، ج۲، ص۶۶.</ref> برخی دیگر، برخلاف نظر کسانی چون شیخ مفید گفته‌اند که [[امام حسین(ع)]] برای عمره تمتع محرم نشد و عمره تمتعش را به عمره مفرده تبدیل نکرد، بلکه امام(ع) با عمره مفرده وارد مکه شد و با طواف وداع یا عمره مفردهٔ ماه ذی الحجه، بدون تبدیل نیت، از مکه خارج شد.<ref>ابراهیمی، ابراهیم، «نقد و تحلیل رویکردهای حج امام حسین(ع)»، در پژوهش‌های قرآن و حدیث، شماره ۱، پاییز و زمستان ۱۳۸۸ش، ص۲۱-۲۲.</ref> برای این نظر شواهدی ارائه شده است؛ از جمله:

 

* [[امام حسین(ع)]]، سه روز قبل از خروج از مکه، با ابن‌عباس و محمد حنفیه و برخی دیگر گفت‌و‌گو کرد کرد. این افراد تلاش کردند تا امام حسین(ع) را از رفتن به عراق منصرف کنند.

* بنابر احکام فقهی شیعه امام حسین(ع) دارای از نظر شرایط فقهی در آن موقعیت مصدود بوده است. مصدود به حاج‌گزاری گفته شده که دشمن یا دیگری از حج گزاردن او جلوگیری کند. بنابر احکام حج، چنین فردی می‌تواند در همان محلی که او را از رفتن منع کرده‌اند، یک شتر یا گاو یا گوسفند قربانی کند و بعد از تقصیر (کوتاه‌کردن مو و ناخن) از احرام خارج شود. اما درباره حج امام حسین(ع) هیچ اشاره‌ای به قربانی‌کردن نشده است، تا قرینه‌ای برای مصدودبودن امام باشد.<ref>ابراهیمی، «نقد و تحلیل رویکردهای حج امام حسین(ع)»، ص۱۶-۱۷.</ref>