کاربر:Rezapour/صفحه تمرین ۱: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه را خالی کرد)
برچسب‌ها: خالی کردن ویرایش مبدأ ۲۰۱۷
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب‌ها: برگردانده‌شده ویرایش مبدأ ۲۰۱۷
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات آیه|عنوان=آیه ۶۷ سوره زخرف|تصویر=زخرف ۶۷.png
|توضیح تصویر=|اندازه تصویر=|نام آیه=|واقع در سوره=|شماره آیه=|جزء=۲۵|شأن نزول=|مکان نزول=|موضوع=|درباره=تبدیل شدن دوستی‌ها به دشمنی در قیامت مگر برای اهل تقوا |سایر=|آیات مرتبط=}}


'''آیه ۶۷ سوره زخرف''' خبر می‌دهد که تمام دوستی‌‏ها در [[قیامت]] تبدیل به دشمنی می‌گردد مگر دوستی که برای [[خدا]] و در راه خدا باشد.<ref>حسینی شاه عبدالعظیمی، تفسیر اثنا عشری، ۱۳۶۳ش، ج۱۱، ص۴۹۳.</ref>  بسیاری از افرادی که در دنیا دوست هستند در قیامت با یکدیگر دشمن خواهند داشت. یکدیگر را سبب [[جهنم|جهنمی‌شدن]] خود می‌دانند. برخلاف [[تقوا|اهل تقوا]] که نهایت تشکر را نسبت به دیگری دارند و معتقدند دوستی آنها سبب سعادتشان گردیده است.<ref>طیب، أطیب البیان فی تفسیر القرآن، ۱۳۷۸ش، ج۱۲، ص۵۳.</ref>
این آیه را توصیفی از وقایع قیامت دانسته‌اند<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۱، ص۱۱۰.</ref> و تعبیر «یَوْمَئِذٍ» در آیه نیز اشاره به روز قیامت دارد.<ref>حسینی شیرازی، تبیین القرآن، ۱۴۲۳ق، ص۵۰۷.</ref> «الْأَخِلَّاءُ» جمع کلمه خَلیل و به معنای دوست است.<ref>طباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۱۸، ص۱۲۰.</ref> تعبیر «عَدُوٌّ» را به قطع ارتباط معنا کرده‌اند که گاه با ناراحتی و [[نفرین]] همراه است. این نوع دشمنی در میان [[بهشت|اهل‌بهشت]] وجود ندارد. بهشتیان با تمام اختلاف نژادی و قومی که در دنیا داشته‌اند در بهشت به مانند یک خانواده خواهند بود.<ref>مغنیه، تفسیر الکاشف، ۱۴۲۴ق، ج۶، ص۵۵۹.</ref>
{{جعبه نقل قول|'''دوستی‌هایی که در دنیا در غیر راه خداوند باشد در روز قیامت تبدیل به دشمنی می‌گردد».'''<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۲۸۷.</ref>|عرض=20%|رنگ پس‌زمینه=#d3f2f2|عنوان=[[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]]:|تراز=چپ}}
برخی دوستی‌ها در دنیا به گونه‌ای بوده که افراد یکدیگر را به گمراهی می‌کشاندند و بر انجام [[گناه]] کمک می‌کردند. این افراد وقتی در مقابل [[عذاب الهی]] قرار گرفتند، مسئولیت کارها را بر عهده یکدیگر می‌اندازند تا از گناه خود کم کنند.<ref>فضل الله، تفسیر من وحی القرآن، ۱۴۱۹ق، ج۲۰، ص۲۶۳.</ref> برخی مفسران در ذیل آیه ۶۷ زخرف به [[آیه ۲۸ سوره فرقان|آیه ۲۸ فرقان]] اشاره کرده‌اند که براساس آن در قیامت برخی افراد می‌گویند کاش فلانی را به عنوان دوست خود نمی‌گرفتم، او مرا گمراه کرد.<ref>طباطبائی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۱۸، ص۱۲۰.</ref> همچنین در [[سوره معارج]] آمده: «و هیچ دوست صمیمی سراغ دوستش را نمی‌گیرد».<ref>سوره معارج، آیه ۱۰.</ref>
[[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] پس از تلاوت آیه ۶۷ زخرف فرمود که وقتی دو مؤمن در دنیا دوست بودند و یکی فوت کرد، نزد خداوند می‌گوید فلانی دوست من بود و مرا به اطاعت از تو ترغیب می‌کرد. خداوندا نظر لطف خود را از او مگیر و سپس برای دوست خود دعا می‌کند. زمانی که دو [[کفر|کافر]] و [[فاسق]] با یکدیگر دوستی کنند و یکی از آنها بمیرد، می‌گوید فلان فرد مرا از عبادت و اطاعت تو منع می‏‌کرد و بر گناه تشویق می‌نمود. نظر لطف خود را از او بردار و به انواع عذاب گرفتارش کن.<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۲۸۷.</ref>
[[محمدتقی مدرسی]] عالم و مفسر شیعه معتقد است خداوند در این آیه دو موضوع را خاطر نشان کرده است:
*اهمیت فراوان [[تقوا]] در دوستی؛ این نوع دوستی باقی می‌ماند و مطلوب است که از دنیا تا آخرت ادامه داشته و هر دو دوست وارد [[بهشت]] شوند.
*ملاک‌بودن آخرت؛ راه شناختن درستی یک اندیشه نگریستن به سرانجام آن است. سرانجام امور در آخرت به بارزترین شکل جلوه‌گر می‌‏شود. انسان‌ها باید آن را مقیاسی برای سنجیدن اعمال خود در دنیا قرار دهند.<ref>مدرسی، من هدی القرآن، ۱۴۱۹ق، ج۱۲، ص۵۱۵.</ref>
{{گفت و گو|{{قرآن جدید|زخرف|۶۷}}|{{قرآن جدید|زخرف|۶۷|نوع=فولادوند|منبع=نه}}
| تراز = وسط
| عنوان =
| آدرس =
}}
==پانویس==
{{پانوشت}}
==منابع==
{{منابع}}
* حسینی شاه عبدالعظیمی، حسین بن احمد، تفسیر اثنا عشری، تهران،  میقات، چاپ اول، ۱۳۶۳ش.
* طیب، سید عبدالحسین، اطیب البیان فی تفسیر القرآن، تهران، اسلام، چاپ دوم، ۱۳۷۸ش.
* مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الإسلامیة، چاپ اول، ۱۳۷۴ش.
* حسینی شیرازی، سید محمد، تبیین القرآن، بیروت، دار العلوم، چاپ دوم، ۱۴۲۳ق.
* طباطبائی، سید محمدحسین‏، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی‏، چاپ پنجم‏، ۱۴۱۷ق.
* مغنیه، محمدجواد، تفسیر الکاشف، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، ۱۴۲۴ق.
* قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر القمی، محقق و مصحح: سیدطیب موسوی جزائری،‏ قم، دارالکتاب، چاپ سوم، ۱۴۰۴ق.
* فضل الله، سید محمدحسین، تفسیر من وحی القرآن، بیروت، دار الملاک للطباعة و النشر، چاپ دوم، ۱۴۱۹ق.
* مدرسی، سید محمدتقی، من هدی القرآن، تهران، دار محبی الحسین، تهران، چاپ اول، ۱۴۱۹ق.
{{پایان}}
۱۱٬۹۱۳

ویرایش