trustworthy
۵۷۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
تقیه به معنای مخفی نمودن حق از دیگران یا اظهار خلاف آن است، به جهت مصلحتی که بهتر از مصلحت اظهار آن می‌باشد. تقیه | تقیه به معنای مخفی نمودن حق از دیگران یا اظهار خلاف آن است، به جهت مصلحتی که بهتر از مصلحت اظهار آن می‌باشد. تقیه امری عقلائی است، هر انسانی اگر به سبب نشر اعتقادات یا اظهار و تظاهر به آن‌ها، احساس خطری نسبت به خودش یا مالش یا عِرض خود… کند، ناچار آن را کتمان می‌کند و از مواضع خطر دوری می‌گزیند. چنین امری را فطرت هر صاحب عقلی تجویز می‌کند. تقیه ریشه در قرآن کریم دارد و اختصاص به شیعه هم ندارد. برادران اهل سنت هم به نحوی بدان باور دارند. لکن چون شیعه در برخی مقاطع تاریخی در شرایطی خاص قرار گرفتند و از این اصل قرآنی و دینی بیشتر استفاده کردند؛ لذا تقیه به نام شیعه معروف شده است. اهل بیت (ع) با توجه به شرائط زمانی و مکانی به این امر مهم عمل می‌کردند. | ||
==تعریف تقیه== | ==تعریف تقیه== | ||
تقیه یعنی مخفی نمودن حق از دیگران یا اظهار خلاف آن است، به جهت مصلحتی که بهتر از مصلحت اظهار آن می‌باشد.<ref>صفری، نعمت‌الله، نقش تقیه در استنباط، قم، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی، ص۵۱.</ref> | تقیه یعنی مخفی نمودن حق از دیگران یا اظهار خلاف آن است، به جهت مصلحتی که بهتر از مصلحت اظهار آن می‌باشد.<ref>صفری، نعمت‌الله، نقش تقیه در استنباط، قم، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی، ص۵۱.</ref> | ||
==نمونه‌هایی از تقیه اهل بیت (ع)== | ==نمونه‌هایی از تقیه اهل بیت (ع)== | ||