آیه‌ تلاوت‌شده توسط امام حسین(ع) هنگام ورود به مکه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آیه‌ تلاوت‌شده توسط امام حسین(ع) هنگام ورود به مکه''' آیه ۲۲ [[سوره قصص]] بود که [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] با تلاوت آن امید خود برای امداد و هدایت الهی در راه هدف متعالیش در قیام علیه ظلم را نشان می‌دهد.<ref>نجمی، محمدصادق، سخنان حسین بن علی(ع) از مدینه تا کربلا، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۱ش، ص۶۰-۶۱.</ref>  

 

آیه ۲۲ سوره قصص مضمون سخن [[حضرت موسی(ع)]] است زمانی که از مصر گریخته بود و می‌خواست وارد شهر مَدْیَن شود:<ref>طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، بیروت، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، ۱۳۹۳ق، ج۱۶، ص۲۴.</ref>

در منابع آمده است که امام حسین(ع) هنگامی که از [[مدینه]] برای گریز از بیعت و به قصد قیام به سوی مکه خارج شد، پس از پنج روز به مکه رسید. او هنگام دیدن کوه‌های مکه و قبل از  ورود به شهر این آیه را تلاوت کرد.<ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت، بی‌نا، بی‌تا، ج۵، ص۳۴۳؛ نیز: ابن‌اعثم کوفی، محمد بن علی، الفتوح، تحقیق علی شیری، بیروت، دار الأضواء، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۲۳.</ref> [[مرتضی مطهری]] معتقد است که امام حسین(ع) با تلاوت این آیه خود را به حضرت موسی(ع) تشبیه می‌کند که از دست [[فرعون]] می‌گریزد.<ref>مطهری، مرتضی، حماسه حسینی، تهران، انتشارات صدرا، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۶۷.</ref>

از نظر محققان، [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] با تلاوت این آیه به این نکته توجه می‌دهد که همان‌گونه که کار حضرت موسی(ع) در ترک وطن خود و پناهنده‌شدنش به یک شهر غریب هدفمند بود، او نیز با ترک مدینه هدفی متعالی دارد که همه انسان‌های الهی در تعقیب آن هستند؛ هدفی متعالی که جز با عنایت و هدایت ویژه الهی دستیابی به آن امکان‌پذیر نیست.<ref>نجمی، محمدصادق، سخنان حسین بن علی(ع) از مدینه تا کربلا، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۱ش، ص۶۰-۶۱.</ref>