trustworthy
۲٬۵۶۲
ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
=== شکر و یاد خداوند === | === شکر و یاد خداوند === | ||
[[پرونده:نماز. قرائتی.jpg|بندانگشتی|220x220px]]آیه | [[پرونده:نماز. قرائتی.jpg|بندانگشتی|220x220px]] | ||
آیه: {{قرآن|أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِکْرِی|ترجمه=به ياد من نماز برپا دار.|سوره =طه| آیه= ۱۴}} فلسفه نماز را یاد خدا میشمارد. | |||
در سوره عنکبوت، چنین آمده است: | در سوره عنکبوت، چنین آمده است: {{قرآن|إِنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَىٰ عَنِ الْفَحْشَاءِ وَالْمُنْكَرِ ۗ وَلَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَر|ترجمه= نماز از كار زشت و ناپسند باز مىدارد، و قطعاً ياد خدا بالاتر است.|سوره= عنکبوت| آیه= ۴۵}} این آیه را نشان از این دانستهاند که ریشه اصلی فلسفه نماز، «یاد خدا» است؛ زیرا سرچشمه همه گناهان حب دنیا و دنیاپرستی است که ذکر خداوند، انسان را از آن باز میدارد.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیر المومنین(ع)، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۸۶، ج۷، ص۷۳۱.</ref> | ||
قرآن نماز را یاد خدا میداند و یاد او را مانع از کردارهای زشت و پلید معرفی میکند.<ref>سبحانی، شیخ جعفر، منشور جاوید، قم، مؤسسه امام صادق (علیه السلام)، بیتا، ج۹، ص۱۷۰.</ref> محمدتقی مدرسی از مفسران معاصر شیعه، جوهر و حقیقت نماز را یاد خداوند خوانده است.<ref>مدرسی، سید محمد تقی، قم، احکام عبادات، انتشارات محبان الحسین(ع)، ۱۳۸۱، ص۲۰۹.</ref> | قرآن نماز را یاد خدا میداند و یاد او را مانع از کردارهای زشت و پلید معرفی میکند.<ref>سبحانی، شیخ جعفر، منشور جاوید، قم، مؤسسه امام صادق (علیه السلام)، بیتا، ج۹، ص۱۷۰.</ref> محمدتقی مدرسی از مفسران معاصر شیعه، جوهر و حقیقت نماز را یاد خداوند خوانده است.<ref>مدرسی، سید محمد تقی، قم، احکام عبادات، انتشارات محبان الحسین(ع)، ۱۳۸۱، ص۲۰۹.</ref> | ||
خط ۵۲: | خط ۵۳: | ||
امام رضا(ع) حکمت نماز را اقرار به ربوبیت خداوند و شریک نگرفتن برای دانستهاند. نماز، ذکر خداوند و دوام آن در شب و روز است تا بنده، مالک و مدبّر و آفریدگارش را از یاد نبرد وگرنه سرکشی و طغیان میکند؛ و این در یاد کردن پروردگار و ایستادن در پیشگاهش نهفته است، که او را از سرپیچی نهی میکند و از انواع فساد بازمیدارد.<ref>محمدی ریشهری، محمد، الصلاة فی الکتاب و السنة، ترجمه عبدالهادی مسعودی، قم، مؤسسه علمی فرهنگی دار الحدیث، ۱۳۷۷، ص۱۹.</ref> | امام رضا(ع) حکمت نماز را اقرار به ربوبیت خداوند و شریک نگرفتن برای دانستهاند. نماز، ذکر خداوند و دوام آن در شب و روز است تا بنده، مالک و مدبّر و آفریدگارش را از یاد نبرد وگرنه سرکشی و طغیان میکند؛ و این در یاد کردن پروردگار و ایستادن در پیشگاهش نهفته است، که او را از سرپیچی نهی میکند و از انواع فساد بازمیدارد.<ref>محمدی ریشهری، محمد، الصلاة فی الکتاب و السنة، ترجمه عبدالهادی مسعودی، قم، مؤسسه علمی فرهنگی دار الحدیث، ۱۳۷۷، ص۱۹.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس|۲}} | {{پانویس|۲}} |