trustworthy
۲٬۴۶۶
ویرایش
←معناشناسی روایت: اصلاح ارقام
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←معناشناسی روایت: اصلاح ارقام) |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
== معناشناسی روایت == | == معناشناسی روایت == | ||
۱. معصومين(ع) | ۱. معصومين(ع) از نظر قول و عمل بهترين وسيله شناخت خداوند و برترين اسوه خدا پرستي، براي کساني هستند که درصدد شناخت و پرستش خداوند هستند. آنان باب الله‌اند. هر کسي مي‌خواهد به عالي‌ترين معرفت‌های خدا شناسي برسد، با تعاليم الهي آشنا شود، از نظر عملي به مقاصد عاليه برسد، به وسيله تمسک به تعليمات معصومين(ع) اين هدفش را دنبال کند. پيامبر شهر علم است ائمه هدي «در» آن هستند.<ref>بحارالانوار، همان، ج۱۴، ص۲۰۱.</ref> از در شهر بايد متواضعانه وارد شد.<ref>بقره / ۵۷.</ref> آنان صراط مستقيم و شاه‌راه استوار معرفت‌اند: «انتم الصراط الاقوم».<ref>قمي، شيخ عباس، مفاتيح الجنان ـ زيارت جامعه کبيره، قم، اسوه، بي تا، ص۵۴۶.</ref> | ||
۲. به بيان استادجوادي آملي: هر موجودي مظهري از مظاهر خداوند است و بدون شک معصومين مظاهر تامه اسماء و صفات الهي هستند ائمه اطهار صافي ترين آيينه اي هستند که صفات کمال الهي و قدرت خدا ر ا نشان مي دهند زيرا بزرگترين نشانه هاي خداوند مي باشند.<ref>جوادي آملي، عبدالله، ادب فناي مقربان، قم، مرکز نشر اسرا، چاپ چهارم، ۱۳۸۶ش، ج۲، ص۴۱۷.</ref> | |||
۲. | |||
به بيان استادجوادي آملي :هر موجودي مظهري از مظاهر خداوند است و بدون شک معصومين مظاهر تامه اسماء و صفات الهي هستند ائمه اطهار صافي ترين آيينه اي هستند که صفات کمال الهي و قدرت خدا ر ا نشان مي دهند زيرا بزرگترين نشانه هاي خداوند مي باشند.<ref>جوادي آملي، عبدالله، ادب فناي مقربان، قم، مرکز نشر اسرا، چاپ چهارم، ۱۳۸۶ش، ج۲، ص۴۱۷.</ref> | |||
۳. شرط قبولي اعمال ولايت است، معرفت و عبادت از طريق پذيرش ولايت معصومين می‌باشد. معرفت واقعي امام معصوم، مستلزم اطاعت از او مي باشد و اطاعت شرط قبولي اعمال انسان مي باشد<ref>حر عاملي، محمد بن حسن، وسايل الشيعه، ابواب مقدمه العبادات، باب ۲۹، دار احياء التراث العربي، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۹۵.</ref> | ۳. شرط قبولي اعمال ولايت است، معرفت و عبادت از طريق پذيرش ولايت معصومين می‌باشد. معرفت واقعي امام معصوم، مستلزم اطاعت از او مي باشد و اطاعت شرط قبولي اعمال انسان مي باشد<ref>حر عاملي، محمد بن حسن، وسايل الشيعه، ابواب مقدمه العبادات، باب ۲۹، دار احياء التراث العربي، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۹۵.</ref> | ||