معنای عبد در دو روایت از امام علی(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

'''واژه عبد در دو کلام از امام علی(ع)''' وارد شده است. یکی از این دو مورد روایتی بیان شده که امام در پاسخ به بزرگ [[یهودیان یهودی|یهودیان]] در مطلبی بلند این پاسخ را بیان می‌کند و درباره متن دوم در جوامع روایی ذکر نشد ه است. در باره معنا و مفهوم این دو واژه باید گفت که مورد استعمال در هر دو جایگه به معنای مطیع و پیرو است.

«عبد» به معنای مطیع و بنده است و در اصل وصف است مانند: «رجل عبد، مرد مطیع»؛ اما به مرور مانند اسم استعمال شده‌ است. در قرآن عبد به دو معنا آمده‌ است یکی به معنای بنده و مملوک<ref>بقره؛ ۱۷۸؛ نحل؛ ۷۵.</ref> دیگری به معنای [[عابد]] و [[مطیع خدا]] در اخلاص و [[عبادت]] و [[اطاعت]].<ref>جن؛ ۹؛ اسراء؛ ۳؛ کهف؛ ۱.</ref>  

جمع عبد نیز در قرآن به دو صورت عباد<ref>بقره؛ ۲۰۷.</ref> و هم عبید آمده است.<ref>ق؛ ۲۹.</ref> اگر عبد به خدا اضافه شود جمع آن به صورت عباد می‌آید و اگر به غیر خدا اضافه شود جمع آن به صورت عبید می‌آید.<ref>قریشی، سید علی اکبر، قاموس قرآن، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ هفتم، ۱۳۷۶، ذیل ماده «عبد».</ref> در نتیجه می‌توان گفت، عبد هم به معنای بنده و مملوک، هم به معنای مطیع و پیرو آمده‌ است.