trustworthy
۷٬۳۴۶
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
{{درگاه|اندازه=گوچک|امام حسین}} | {{درگاه|اندازه=گوچک|امام حسین}} | ||
'''خطبه دوم امام حسین(ع) در روز عاشورا''' که امام(ع) ضمن آن به مذمت مردم كوفه به دلیل پيمان‌شكنى پرداخته و حرام‌خواری را علت این پیمان‌شکنی قلمداد کرده است. | '''خطبه دوم امام حسین(ع) در روز عاشورا''' که [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] ضمن آن به مذمت مردم كوفه به دلیل پيمان‌شكنى پرداخته و حرام‌خواری را علت این پیمان‌شکنی قلمداد کرده است. | ||
از نظر محققان، امام حسین(ع) در خطبه دوم خود در روز عاشورا تلاش کرده تا توجه مردم كوفه را به اين حقيقت جلب کند كه آنان با شمشيرى كه متعلق به خاندان پيامبر(ص) است عليه اين خاندان قيام كرده‌اند و نيرويى را كه اسلام به آنان ارزانى داشته بر ضد خود اسلام به كار برده‌اند. برخی از جملات این خطبه به‌عنوان شعار نهضت عاشورا قلمداد شده‌اند. | از نظر محققان، امام حسین(ع) در خطبه دوم خود در [[روز عاشورا]] تلاش کرده تا توجه مردم كوفه را به اين حقيقت جلب کند كه آنان با شمشيرى كه متعلق به خاندان پيامبر(ص) است عليه اين خاندان قيام كرده‌اند و نيرويى را كه اسلام به آنان ارزانى داشته بر ضد خود اسلام به كار برده‌اند. برخی از جملات این خطبه به‌عنوان شعار نهضت عاشورا قلمداد شده‌اند. | ||
امام حسین(ع) این خطبه را پیش از آغاز جنگ و زمانی که سپاه کوفه آماده حمله بود خواند. زمانی که امام حسین(ع) قصد کرد تا با این سخنرانی پایانی حجت را بر سپاه کوفه تمام کند، سپاهیان دشمن با ایجاد سروصدا و هلهله از این کار جلوگیری کردند. امام حسین(ع) در این شرایط سخنان خود را شروع کرد و دلیل عدم سکوت سپاه کوفه را برای نشنیدن سخنان حق را | امام حسین(ع) این خطبه را پیش از آغاز جنگ و زمانی که سپاه کوفه آماده حمله بود خواند. زمانی که امام حسین(ع) قصد کرد تا با این سخنرانی پایانی حجت را بر سپاه کوفه تمام کند، سپاهیان دشمن با ایجاد سروصدا و هلهله از این کار جلوگیری کردند. امام حسین(ع) در این شرایط سخنان خود را شروع کرد و دلیل عدم سکوت سپاه کوفه را برای نشنیدن سخنان حق را [[حرام‌خواری]] آنان برشمرد. | ||
== جایگاه و ویژگی‌ها == | == جایگاه و ویژگی‌ها == | ||
خطبه دوم امام حسین(ع) در روز عاشورا خطبه‌ای است که در بخش مهمى از آن امام(ع) مردم كوفه را به دلیل پيمان‌شكنى مورد ملامت قرار داده است. امام(ع) در این خطبه به تحلیل این موضوع پرداخته که چگونه مردم کوفه، که يک روز در اثر جنايت‌هاى بنى‌اميه در حق آنان به‌سوى آن حضرت میل یافته بودند و او را به عراق دعوت کرده بودند، ناگهان تغییر موضع دادند؛ تغییری که طی آن نقض عهد کردند و امام(ع) را تنها گذاشتند و از بنى‌اميه پشتيبانى کردند.<ref>نجمی، محمدصادق، سخنان حسین بن علی(ع) از مدینه تا کربلا، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۱ش، ص۲۵۲.</ref> | خطبه دوم [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] در روز عاشورا خطبه‌ای است که در بخش مهمى از آن امام(ع) مردم كوفه را به دلیل [[پيمان‌شكنى]] مورد ملامت قرار داده است. امام(ع) در این خطبه به تحلیل این موضوع پرداخته که چگونه مردم کوفه، که يک روز در اثر جنايت‌هاى [[بنى‌اميه]] در حق آنان به‌سوى آن حضرت میل یافته بودند و او را به عراق دعوت کرده بودند، ناگهان تغییر موضع دادند؛ تغییری که طی آن نقض عهد کردند و امام(ع) را تنها گذاشتند و از بنى‌اميه پشتيبانى کردند.<ref>نجمی، محمدصادق، سخنان حسین بن علی(ع) از مدینه تا کربلا، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۱ش، ص۲۵۲.</ref> | ||
امام حسین(ع) در تحلیل خود دلیل این انحراف، که در هنگام ایراد خطبه به صورت امتناع از شنیدن سخن حق با ایجاد سروصدا نمایان شده بود، را حرام‌خواری سپاه کوفه قلمداد کرده بود. حرام‌خواری که ناشی از سرازیرشدن پول‌هاى حرام فراوان در زمان خلافت معاویه و از طرف او به‌نام هدیه براى شكست‌دادن امام على(ع) و به انزوا كشاندن امام حسن(ع) از صحنه سياست و خلافت بود. از نظر امام(ع) انباشته‌شدن شكم‌هاى کوفیان از اين نوع غذاهاى حرام موجب‌شده قلب‌هاى آنان سياه و چشم حق‌بينشان كور و گوششان برای شنيدن حرف حق کر شود.<ref>نجمی، سخنان حسین بن علی(ع) از مدینه تا کربلا، ص۲۵۳.</ref> | امام حسین(ع) در تحلیل خود دلیل این انحراف، که در هنگام ایراد خطبه به صورت امتناع از شنیدن سخن حق با ایجاد سروصدا نمایان شده بود، را حرام‌خواری سپاه کوفه قلمداد کرده بود. حرام‌خواری که ناشی از سرازیرشدن پول‌هاى حرام فراوان در زمان خلافت معاویه و از طرف او به‌نام هدیه براى شكست‌دادن امام على(ع) و به انزوا كشاندن امام حسن(ع) از صحنه سياست و خلافت بود. از نظر امام(ع) انباشته‌شدن شكم‌هاى کوفیان از اين نوع غذاهاى حرام موجب‌شده قلب‌هاى آنان سياه و چشم حق‌بينشان كور و گوششان برای شنيدن حرف حق کر شود.<ref>نجمی، سخنان حسین بن علی(ع) از مدینه تا کربلا، ص۲۵۳.</ref> | ||