صحیفه سجادیه: تفاوت میان نسخه‌ها

{{پایان سوال}}{{نیازمند گسترش}}{{پاسخ}}

'''صحیفه سجادیه'''، عنوان کتابی شامل ۵۴ دعا از [[امام سجاد(ع)]] است. این کتاب در قالب دعا، علاوه بر راز و نیاز با خداوند، به مسائل عقیدتی، تربیتی، سیاسی و معارف اسلامی پرداخته است. آقا بزرگ تهرانی، ۵۰ شرح را برای کتاب صحیفه سجادیه معرفی می‌کند، علاوه بر این شروح، ترجمه‌های بسیاری به زبان‌های مختلف بر این کتاب صورت گرفت. غیر از کتاب صحیفه سجادیه معروف که «صحیفه کامله» نیز خوانده می‌شود، پنج صحیفه دیگر که شامل دعاهای دیگری از امام سجاد بوده، گردآوری گردیده است.

==جایگاه==

مجموعه ۵۴ دعای [[امام سجاد(ع)]] به نام «صحیفه سجادیه» معروف است که پس از [[قرآن]] و [[نهج البلاغه|نهج‌البلاغه]] از مهم‌ترین گنجینه‌های حقایق و معارف الهی به شمار می‌رود، به طوری که از طرف دانشمندان برجسته، «اخت القرآن»، «انجیل اهل‌البیت(ع)» و «زبور آل محمد(ص)» لقب گرفته است.

در سال ۱۳۵۳ هجری قمری مرحوم [[آیت الله مرعشی نجفی]]، نسخه‌ای از صحیفه سجادیه را برای نویسنده [[تفسیر طنطاوی]] به قاهره فرستاد. وی پس از تشکر، در پاسخ چنین نوشت، «این از بدبختی ماست که تاکنون بر این اثر گران بهای جاوید که از مواریث نبوت است، دست نیافته بودیم، من هر چه در آن می‌نگرم، آن را از گفتار مخلوق برتر و از کلام خالق پایین‌تر می‌یابم».

==محتوا==

صحیفه سجادیه را تنها شامل راز و نیاز با خدا و بیان حاجت در پیشگاه وی ندانسته‌اند. صحیفه سجادیه را مجموعه‌ای از علوم و معارف اسلامی معرفی کرده‌اند که مسائل عقیدتی، فرهنگی، اجتماعی و پاره‌ای از قوانین طبیعی و احکام شرعی را در قالب دعا مطرح کرده است.  

==شرح و ترجمه==

به خاطر اهمیت و اعتبار صحیفه سجادیه، شرح‌های بسیاری به زبان عربی و فارسی بر این کتاب نوشته شده است. علامه «آقا بزرگ تهرانی» در کتاب «الذریعه» در حدود پنجاه شرح بر صحیفه سجادیه را نام برده است. همچنین ترجمه‌های متعددی بر صحیفه نگاشته شده است.<ref>پیشوائی، مهدی، سیره پیشوایان، قم، مؤسسه امام صادق(ع)، ۱۳۸۰ش، ص۲۶۹–۲۷۱.</ref>  

شرحی عربی به نام ریاض السالکین در پنجاه و چهار روضه به تعداد دعاهای صحیفه به قلم علی بن احمد معصوم حسینی (م۱۱۲۰ هـ ق) معروف به سید علیخان شارح است. این شرح، بزرگ‌ترین شرحی است که تاکنون بر صحیفه کامله نوشته شده است.<ref>عزیزی، عباس، فضایل و سیره چهارده معصوم در آثار علامه حسن‌زاده آملی، انتشارات صلاه، ۱۳۸۲ش، ص۳۲۹.</ref>