کسانی که خداوند دوست می‌دارد: تفاوت میان نسخه‌ها

[[خداوند]] در [[قرآن]]، به دوست داشتن افرادی تصریح کرده است. خداوند پنج بار در قرآن آورده که احسان‌کنندگان را دوست دارد. متقین(پرهیزکاران) دیگر گروهی هستند که خداوند از محبت خود درباره این گروه صحبت می‌کند. صابران، پاکان، توبه‌کنندگان، دادگران نیز از کسانی هستند که خداوند در قرآن فرموده، آنان را دوست دارد.

دوست داشتن این گروه در پنج آیه تکرار شده است:  

* آیه ۱۹۵ سوره بقره  

[[علامه طباطبایی]] احسان را انجام دادن هر عملى به بهترین نحو و بدون عیب دانسته است که فقط برای خدا باشد.<ref>طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه: محمد باقر موسوی همدانی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۴، ص۲۸.</ref>

براى محبت خداوند به محسنين، آثارى در دو بخش دنيایى و اخروى ذکر کرده‌اند؛ هدايت، دريافت پاداش زودهنگام در دنيا، يارى خداوند، بهره‌مندى از رحمت الهى، برخوردارى از جايگاه والا، از آثار دنیایی احسان است. از جمله آثار اخروى نیز به نعمت‌هاى بهشتى و پاداش بیشتر، پذيرفته شدن عمل و مصونيت از عقاب اشاره شده است.<ref>ابوذر تشكّرى صالح، آثار محبت خداوند به محسنين در قرآن، نشریه معرفت، موسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی (ره)، شماره ۱۸۰.</ref>

براساس آیه ۲۲۲ [[سوره بقره]]، خداوند توبه‌کنندگان و پاکان را دوست دارد. [[توبه]] به معناى برگشتن به سوى خداوند است.<ref>طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه: محمد باقر موسوی همدانی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۲، ص۳۱۷. </ref> کلمه (توابین) به معنای کسی است که بسیار توبه می‌کند.<ref>طوسى، محمد بن حسن، التبيان في تفسير القرآن، بيروت، دار إحياء التراث العربي، چاپ اول، بی‌تا، ج۶، ۴۶۸.</ref> خداوند هر نوع توبه‌ای را دوست می‌دارد(توبه با استغفار، توبه با عمل، توبه با اعتقاد راستین و ...).<ref>طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه: محمد باقر موسوی همدانی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۲، ص۳۱۸.</ref>

[[پرونده:إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ.jpg|بندانگشتی|إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَ يُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ|400x400px]]در آیه دیگری آمده که خداوند مطهرین(پاکیزگان) را دوست دارد:{{قرآن|ترجمه=زيرا خدا پاكيزگان را دوست دارد.|سوره=توبه|آیه=۱۰۸}} پاکیزگی و طهارت، معنای گسترده‌ای دارد که هر گونه پاکسازی روحانی از آثار شرک و گناه، و پاکسازی جسمانی را شامل می‌شود.<ref>مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، تهران، دار الكتب الإسلاميه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۸، ص۱۴۰.</ref>

موضوع دوست داشتن [[تقوا|متقین]] (پرهیزکاران) توسط خداوند، در آیات ۴ و ۷ [[سوره توبه]] و آیه ۷۶ [[سوره آل‌عمران]] آمده است. تقوا در اصطلاح قرآن به معناى پرهیز از کارهاى حرام است.<ref>علامه طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ج۹، ص۲۰۲</ref> گروه‌هايی چون تبهکاران، گمراهان، سرکشان، ستمکاران، مجرمان، مقابل متقين قرار می‌گيرند.<ref>مدخل تقوا، دانشنامه بزرگ اسلامی، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، ج۱، ص ۳۷۵۶.</ref> در سوره بقره پنج ویژگی برای متقین برشمرده شده است:  

* انفاق از آنچه به ایشان روزی شده  

* ایمان به آنچه بر پیامبر اسلام و پیامبران پیشین نازل شده  

خداوند در سوره صف<ref>سوره صف، آیه ۴.</ref> و سوره مائده<ref>سوره مائده، آیه ۵۴.</ref> اذعان به دوست داشتن کسانی که در راه خدا [[جهاد]] می‌کنند، کرده است:{{قرآن|إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ|ترجمه=خدا دوست دارد كسانى را كه در راه او جهاد مى‌كنند.|سوره=صف|آیه=۴}}

براساس آیات قرآن، خداوند توکل‌کنندگان را دوست دارد: {{قرآن| إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلينَ |سوره= آل عمران| آیه= ۱۵۹}} [[توكل]] به معناى اعتماد و تكيه كردن بر خداوند است.<ref>مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، تهران، دار الكتب الإسلاميه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۱۵، ص۵۴۱.</ref> توكل از درهاى ايمان است.<ref>فیض کاشانی، محسن، المحجّة البيضاء، به نقل از مكارم شيرازى، ناصر، اخلاق در قرآن، قم، مدرسه علی بن ابی طالب، چاپ اول، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۲۶۶.</ref> توکل کننده، فردی است که می‌داند خدا رزق و امر او را برعهده می‌گیرد و از این رو فقط به او متکی است و امید به غیر او ندارد.<ref>دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، ج۱، ص۴۰۶۲.</ref> خداوند كسانى كه به او اعتماد دارند و از ديگران انتظاری ندارند، دوست دارد.<ref>طبرسی، فضل، مجمع البيان فی تفسیر القرآن، ترجمه: گروهی از مترجمان، تهران، فراهانی، چاپ اول، بی‌تا، ج۴، ص ۳۱۵.</ref>

مفسران حقیقت توکل را رضا و تسلیم به قضا و قدر می‌دانند.<ref>میبدی، تفسیر کشف الاسرار و عده الابرار، به نقل از دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، ج۱، ص۴۰۶۲.</ref> [[غزالی]] از بزرگترین عالمان اسلام می‌گوید: «توكل از مقامات مقربان است و اعتماد دل است بر خدای.»<ref>غزالی،‌ کیمای سعادت، به نقل از شهيدى، سید جعفر، شرح مثنوى، ج۶، ص۳۵۳.</ref>

[[آیت الله جعفر سبحانی]] معتقد است مقصود از توكل، واگذارى كارها به خداوند است البته نه به اين معنا كه جهان اسباب و مسببات را ناديده بگيريم و پيوسته در انتظار اين باشيم كه دستى از غيب بيرون آيد، و كارى را صورت دهد.<ref>سبحانى، جعفر، منشور جاويد، ج۳، ص۴۱۹.</ref>

خداوند کسانی را که صبور هستند، در مقابل مصیبت‌ها و کافران، ایمان و تلاش خود را از دست نمی‌دهند، دوست دارد: {{قرآن| وَ اللَّهُ يُحِبُّ الصَّابِرينَ |سوره =آل عمران| آیه= ۱۴۶}} در روایت آمده است که پیامبر(ص) از خداوند یقینی می‌خواهد كه بدان مصيبت‌هاى دنيا بر او آسان شود.<ref>سید محمد صادق عارف، راه روشن (ترجمه المحجة البيضاء)، الفيض الكاشانی، ج۷، ۱۶۰</ref>

قرآن سه بار جمله {{قرآن|إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ|ترجمه=خدا دادگران را دوست مى‌دارد.}} را آورده است.<ref>سوره مائده، آیه ۴۲. سوره حجرات، آیه ۹. سوره ممتحنه، آیه ۸.</ref>

  | بازبینی نویسنده =