الهی نبودن ادیان: تفاوت میان نسخه‌ها

او به این باور بود که اقوام غیر یهودی لزومی ندارد به دین یهودی درآیند بلکه معتقد بود که مژده نجات و رستگاری الهی امری همگانی است. این در حالی است که مسیحیان اولیه معتقد بودند پذیرش شریعت و عمل به آن در دین مسیحیت ضروری است. این تباین اعتقاد بین پولس و حواریون و مسیحیان<ref>ریچارد بوش و دیگران، ادیان در جهان امروز (جهان مذهبی)، ترجمه عبدالرحیم گواهی، ص۷۰۴.</ref> و اینکه پولس مسیحیت یونانی مآب را تأسیس نمود، این اجبار را به وجود آورد که شورای رسولان اورشلیم در سال ۴۸م. علیه او قطعنامه‌ای صادر کنند؛<ref>هانس کونگ، متفکران بزرگ مسیحی، ترجمه گروه مترجمان، ص۲۲.</ref> او به دلیل این‌که شریعت دین یهود برای غیر یهودیان خوش‌آیند نیست، کنار گذاشتن احکام و الزامات یهودی را ضروری و عقلانی دانسته و در اولین شورای کلیسا در اورشلیم در سال ۴۹م. با وجود اکراه مشایخ کلیسا با آنان به توافق رسید<ref>کارل کائوتسکی، بنیادهای مسیحیت، ترجمه عباس میلانی، ص۴۴.</ref> و موفق به کسب این رأی گردید که افراد غیر کلیمی اجازه داشته باشند بدون ختنه و پذیرش شریعت تورات به دین مسیح درآیند<ref>رابرت هیوم، ادیان زنده جهان، ترجمه عبدالرحیم گواهی، ص۳۴۷؛ جان بایر ناس، تاریخ جامع ادیان، ترجمه علی اصغر حکمت، ص۶۱۶.</ref>  

به‌این‌ترتیب جدایی مسیحیت از یهودیت به دست پولس صورت گرفت<ref>آکادمی علوم اتحاد شوروی، مبانی مسیحیت، ترجمه از فرانسه به فارسی: اسدالله مبشری، ص۱۳۷.</ref> و مسیحیت از قید شریعت آزاد شد تا بتواند به یک دین جهانی تبدیل شود و عنوان رسول امت‌های غیر کلیمی را به خود اختصاص دهد.<ref>رابرت هیوم، ادیان زنده جهان، ترجمه عبدالرحیم گواهی، ص۳۴۷؛ جان بایر ناس، تاریخ جامع ادیان، ترجمه علی اصغر حکمت، ص۶۱۶.</ref> درواقع پولس با این فعالیت خود، کافران را به دین مسیح دعوت نکرد بلکه با حذف شریعت و اعلام الوهیت حضرت مسیح(ع) مسیحیت را بر فرهنگ و عقاید آنان منطبق کرده و آن را جهانی نمود و درنهایت معمار مسیحیت کنونی شد به‌گونه‌ای که در نزد مسیحیان لقب دومین مؤسس مسیحیت را به خود اختصاص داد.<ref>جان بایر ناس، تاریخ جامع ادیان، ترجمه علی اصغر حکمت، ص۶۱۳؛ جوان ا. ُ گریدی، مسیحیت و بدعتها، ترجمه عبدالرحیم سلیمانی اردستانی، ص۴۷.</ref> و بنیان‌گذار مسیحیت غیر یهودی به‌شمار آمد!<ref>جان ر. هینلز، فرهنگ ادیان جهان، ترجمه گروه مترجمان، ص۱۶۶.</ref>