امام صادق و درخواست تکرار سخن: تفاوت میان نسخه‌ها

== متن حدیث==

{{عربی بزرگ|عَنْ مُيَسِّرٍ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِي عَبْدِ اللَّهِ فَقَالَ كَيْفَ أَصْحَابُكَ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ لَنَحْنُ عِنْدَهُمْ أَشَرُّ مِنَ الْيَهُودِ وَ النَّصَارَى وَ الْمَجُوسِ وَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا قَالَ وَ كَانَ مُتَّكِئاً فَاسْتَوَى جَالِساً ثُمَّ قَالَ كَيْفَ قُلْتَ قُلْتُ وَ اللَّهِ لَنَحْنُ عِنْدَهُمْ أَشَرُّ مِنَ الْيَهُودِ وَ النَّصَارَى وَ الْمَجُوسِ وَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا فَقَالَ أَمَا وَ اللَّهِ لَا تَدْخُلُ النَّارَ مِنْكُمُ اثْنَانِ لَا وَ اللَّهِ وَ لَا وَاحِدٌ وَ اللَّهِ إِنَّكُمُ الَّذِينَ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ {{قرآن| وَ قالُوا ما لَنا لا نَرى‏ رِجالًا كُنَّا نَعُدُّهُمْ مِنَ الْأَشْرارِ أَتَّخَذْناهُمْ سِخْرِيًّا أَمْ زاغَتْ عَنْهُمُ الْأَبْصارُ إِنَّ ذلِكَ لَحَقٌّ تَخاصُمُ أَهْلِ النَّارِ |ترجمه= |سوره= ص|آیه=62-64}} ثُمَّ قَالَ طَلَبُوكُمْ وَ اللَّهِ فِي النَّارِ فَمَا وَجَدُوا مِنْكُمْ أَحَداً}}

ميسر گويد: «حضور امام صادق(ع) بودم، پرسید: حال هم مذهبان و يارانت چگونه است؟ گفتم: قربانت، ماها در نزد آنان از جهود و ترسا و گبر و آنان که مشرکند بدتريم.  امام که تکيه زده بود، برخاست نشست. و سپس فرمود: چه گفتي؟ گفتم: بخدا سوگند که ما شيعه درنزد مخالفان از جهود و ترسا و گبر و آنها که مشرکند بدتر هستيم، در پاسخ فرمود: هلا (نه، هرگز) بخدا سوگند از شماها دو تن هم به دوزخ نروند. نه بخدا که يکي هم نرود؛ به خدا سوگند شماها هستيد که خداوند عزوجل فرموده است: {{قرآن||ترجمه = و گويند (دوزخيان) چه شده است ما را مرداني را در دوزخ ننگريم که آنها را از اشرار بر مي شمرديم. ما آنان را به باد مسخره مي گرفتيم (يعني مذهب آنها را مضحکه و بازيچه مي شمرديم) يا بلکه ديده ما از آنها لغزيده است (و از بس خرد و کوچکند به چشم ما نمي آيند). راستي که اين حق است و درست که دوزخيان با هم ستيزه کنند.ترجمه= |سوره= ص|آیه=62-64}} سپس فرمود:به خدا شما را در دوزخ جستجو کنند و از شماها هيچ کس را نيابند».<ref>کليني، محمد بن یعقوب، روضه کافي، ترجمه: کمره‌اي، محمد باقر، تهران، کتاب فروشي اسلاميه، چاپ اول، 1382ش، ج1، ص145، حدیث32.</ref>

== سند حدیث==

== اهمیت گوش دادن به صحبت‌های دیگران==

==راز درخواست تکرار سخنان راوی توسط امام ==

* در اين حديث، امام صادق(ع) به سخنان راوي گوش مي‌داده و همه سخنانش را شنيده است. و دوباره پرسيدن نه از اين جهت بوده که متوجه سخنان ميسر نشده است، بلکه امام از شنيدن اين سخن به تعجب آمده و به متکايي که تکيه داده بود، برخاست و نشست.

== منابع ==