دعاهایی که گنج خوانده شدند: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴: خط ۴:
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
دعاها و ذکرهایی نقل شده‌اند که گنج عرش خداوند دانسته شده‌اند:
دعاها و ذکرهایی در روایات وجود دارد که گنج عرش خداوند دانسته شده‌اند:


* دعایی که به گنج العرش مشهور شده و بیشتر مشتمل بر [[تهلیل]] (لا اله الا الله)، [[تسبیح]] (سبحان‌الله)  و اسامی و صفات خداوند است. این دعا در منابع قدیمی وجود ندارد و تنها در برخی کتاب‌‌های دعایی متأخر نقل شده است.
* دعایی به گنج العرش مشهور شده و بیشتر شامل بر [[تهلیل]] (لا اله الا الله)، [[تسبیح]] (سبحان‌الله)  و اسامی و صفات خداوند است. این دعا در منابع قدیمی وجود ندارد و تنها در برخی کتاب‌‌های دعایی متأخر نقل شده است.
* در شأن سوره [[فاتحه الکتاب]] گنج عرش دانسته شده است. در مورد سوره حمد گفته شده که برترین گنج، زیر عرش است.<ref>بحارالانوار، همان، ج۸۹، ص۲۲۷، از تفسیر امام عسکری (ع).</ref>
* [[سوره حمد]] گنج بهشتی خوانده شده است.<ref>عیاشی، تفسير العيّاشي‏، ج۱، ص۲۲، تهران، المطبعة العلمية، ۱۳۸۰ق.</ref>


* [[آیه الکرسی]] و ختم‌های [[سوره بقره]] آمده‌ که این آیات گنج‌هایی زیر عرش پروردگار متعال‌اند.<ref>بحارالانوار، همان، ج۸۶، ص۱۲۵، حر عاملی، جواهر السنیه، ص۱۴۳.</ref>
* [[آیه الکرسی|آیه‌الکرسی]] و ختم‌ [[سوره بقره]] آمده‌ که این آیات گنج‌هایی زیر عرش پروردگار متعال‌اند.<ref>بحارالانوار، همان، ج۸۶، ص۱۲۵، حر عاملی، جواهر السنیه، ص۱۴۳.</ref>
* روایت مفصلی نقل شده که از [[دعای یستشیر]] با تعبیر «كَنْزٌ مِنْ‏ كُنُوزِ الْعَرْش؛ گنجی از گنج‌های عرش‏» یاد شده است.<ref>ابن طاووس، سید رضی‌الدین، مهج الدعوات، به نقل بحارالانوار، ج۸۶، ص۳۳۰.</ref>
* روایت مفصلی نقل شده که از [[دعای یستشیر]] با تعبیر «كَنْزٌ مِنْ‏ كُنُوزِ الْعَرْش؛ گنجی از گنج‌های عرش‏» یاد شده است.<ref>ابن طاووس، سید رضی‌الدین، مهج الدعوات، به نقل بحارالانوار، ج۸۶، ص۳۳۰.</ref>
* [[دعای يا من أظهر الجميل|دعای يَا مَنْ‏ أَظْهَرَ الْجَمِيل]]‏ در روایات «کلماتی از گنج‌های عرش» خوانده شده ‌است.<ref>حلّی، ابن فهد، عده الداعی، ص۳۱۶، مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج۹۲، ص۱۹۸.</ref>
* [[دعای يا من أظهر الجميل|دعای يَا مَنْ‏ أَظْهَرَ الْجَمِيل]]‏ در روایات «کلماتی از گنج‌های عرش» خوانده شده ‌است.<ref>حلّی، ابن فهد، عده الداعی، ص۳۱۶، مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج۹۲، ص۱۹۸.</ref>
۱۱٬۹۱۳

ویرایش