مترفین در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

مفسران در توضیح معنای مترف گفته اند که افراد عياش و ثروتمند پيوسته خواهان اشباع غرايز خود هستند و در اين طريق حد و مرزى نمى شناسند وچون دين را مخالف آزادى در شهوت مى ديدند قهراً به مخالفت بر مى خاستند. مترفان با سه ویژگی سناخته می شوند: ۱. تعصب بر آيين نياكان. ۲. غرور علمى و محدود دانستن قلمرو زندگى.(جز جهان مادّى، جهان ديگرى نيست). ۳. پيروى از هوا و هوس.<ref>سبحانى، شیخ جعفر، منشور جاويد، ج۳، ص۴۶۴.</ref>

قرآن می‌گوید همیشه فسادها از آنها شروع میشود و به دیگران سرایت می‌کند.<ref>مرتضی مطهری، فلسفۀ تاریخ، ج۴، ص۲۰۲.</ref> از ناحیه مترفین فسق و فجور و فساد اخلاق در جامعه راه پیدا میکند، پشت سرش هم به تعبیر قرآن تدمیر، هلاکت، از بین رفتن [است.<ref>مطهری، مرتضی، پانزده گفتار، ص۳۱۴.</ref>

قرآن در برخی آیات خود تصریح میکند که سردمداران مخالفان پیامبران طبقه «مترفین» یعنی غرقه‌شدگان در تنعّم و به اصطلاح «تنعّمزدگان» تاریخ بوده‌اند.<ref>مطهری، مرتضی،  مجموعه آثار، ج۲، ص۴۴۶.</ref>  مترفین و طاغوتها سبب فساد جامعه هستند و در مقابل پیامبران و راهنمایان توحید صف‌آرایی می‌کنند.<ref>قرشی، سید علی اکبر، تفسيراحسن‌الحديث، ج۳، ص۳۰۵.</ref>

در [[سوره اسراء]] آمده است: {{قرآن|وَإِذَا أَرَدْنَا أَنْ نُهْلِكَ قَرْيَةً أَمَرْنَا مُتْرَفِيهَا فَفَسَقُوا فِيهَا فَحَقَّ عَلَيْهَا الْقَوْلُ فَدَمَّرْنَاهَا تَدْمِيرًا|ترجمه=و چون بخواهيم شهرى را هلاك كنيم، خوشگذرانانش را وا مى‌داريم تا در آن به انحراف [و فساد] بپردازند، و در نتيجه عذاب بر آن [شهر] لازم گردد، پس آن را [يكسره‌] زير و زبر كنيم.|سوره=اسراء|آیه=۱۶}}

[[طبرسی]] در [[مجمع البیان]] ذیل این آیه می‌گوید: «يعنى هر گاه، اهل شهر و آبادى را كه برايشان پيامبر فرستاديم و حجّت را بر آنها تمام كرديم، بخواهيم به هلاكت برسانيم، به منظور اتمام حجّت بيشتر، ثروتمندان و رفاه طلبان آنها را، امر می‌‏كنيم، كه ايمان بياورند و اطاعت كنند. «فَفَسَقُوا فِيها» و ايشان هم در مقابل، به فسق و فجور و گناهان می‌‏پردازند «فَحَقَّ عَلَيْهَا الْقَوْلُ‏» و پس مستوجب آن می‌‏شوند كه وعده عذاب الهى درباره آنان تحقّق يابد، آن وقت همه آنها را به هلاكت و نابودى می‌كشانيم‏... بعضى گفته‌‏اند معناى «أَمَرْنا مُتْرَفِيها» آن است كه مترفانشان را زياد می‌‏كنيم‏.»<ref>ترجمه تفسير جوامع الجامع، ج‏3، ص: 448