automoderated، ناظمان (CommentStreams)، trustworthy
۱۵٬۸۱۶
ویرایش
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۴: | خط ۴: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}}[[قرآن کریم]] بهترین رفتار در مقابل جاهلان را صبر و رویگردانی از آنان میداند. خداوند در سوره فرقان میفرماید «اگر با جاهلان روبرو شدی به آنها سلام کن». این سلام را نشانه بیاعتنایی توأم با بزرگواری و نه ناشی از ضعف دانستهاند. سلام در این آیه، نشأت گرفته از عدم مقابله به مثل در برابر جاهلان است. آیه دیگری، مؤمنان را به عفو و گذشت برابر جاهلان توصیه میکند. همچنین رویگردانی از اشخاص نادان نیز توصیه شده تا به آنان آسیبی نرسد و مؤمنان نیز درگیر نزاع نشده و از آنان تأثیر نپذیرند. | {{پاسخ}}[[قرآن کریم]] بهترین رفتار در مقابل جاهلان را صبر و رویگردانی از آنان میداند. خداوند در سوره فرقان میفرماید «اگر با جاهلان روبرو شدی به آنها سلام کن». این سلام را نشانه بیاعتنایی توأم با بزرگواری و نه ناشی از ضعف دانستهاند. سلام در این آیه، نشأت گرفته از عدم مقابله به مثل در برابر جاهلان است. آیه دیگری، مؤمنان را به عفو و گذشت برابر جاهلان توصیه میکند. همچنین رویگردانی از اشخاص نادان نیز توصیه شده تا به آنان آسیبی نرسد و مؤمنان نیز درگیر نزاع نشده و از آنان تأثیر نپذیرند. | ||
{{فضایل اخلاقی در قرآن}} | |||
== معنای جاهل در روایات == | == معنای جاهل در روایات == | ||
[[امام علی(ع)]] میفرماید: «جاهل به کسی گفته میشود که نسبت به خودش معرفت نداشته باشد و خود را نشناخته و از ارزش خود مطلع نباشد».<ref>تمیمی آمدی، عبدالواحد، غرر الحکم، قم، دفتر تبلیغات، ۱۳۶۶ هـ. ش، ص۷۳.</ref> همچنین از ایشان نقل شده: «بیخبر و نادان کسی است که مطیع هوای نفس خود باشد و معصیت پروردگار را مرتکب شود و نافرمانی خداوند را بنماید.»<ref>تمیمی آمدی، عبدالواحد، غرر الحکم، قم، دفتر تبلیغات، ۱۳۶۶ هـ. ش، ص۷۳. | [[امام علی(ع)]] میفرماید: «جاهل به کسی گفته میشود که نسبت به خودش معرفت نداشته باشد و خود را نشناخته و از ارزش خود مطلع نباشد».<ref>تمیمی آمدی، عبدالواحد، غرر الحکم، قم، دفتر تبلیغات، ۱۳۶۶ هـ. ش، ص۷۳.</ref> همچنین از ایشان نقل شده: «بیخبر و نادان کسی است که مطیع هوای نفس خود باشد و معصیت پروردگار را مرتکب شود و نافرمانی خداوند را بنماید.»<ref>تمیمی آمدی، عبدالواحد، غرر الحکم، قم، دفتر تبلیغات، ۱۳۶۶ هـ. ش، ص۷۳. |