حجاب زنان در صدر اسلام: تفاوت میان نسخه‌ها

زنان در صدر اسلام پس از نزول [[آیات حجاب]]، سر و گردن خود را می‌پوشاندند و از پوشیدن لباس‌های نازک و بدن‌نما خودداری می‌کردند. بنا بر گزارش‌ها تا قبل از ظهور [[اسلام]] زنان به [[حجاب]] توجه خاصی نداشتند اما با ظهور اسلام در پوشش آنها تحول ایجاد شد. آیاتی از [[قرآن کریم]] بر وجوب حجاب دلالت دارد. همچنین روایاتی از پیامبر(ص) و دیگر معصومان درباره تعیین محدوده حجاب و اهمیت آن نقل شده است. البته حفظ حجاب بر زنان سالمند و سالخورده واجب نیست به شرط اینکه خود را زینت نکنند و جاذبیت جنسی خود را از دست داده باشند.

==آیات وجوب حجاب==

به گفته مفسرانی همچون طبرسی، مکارم شیرازی و علامه طباطبایی چون زنان عرب معمولاً پیراهن‌هائی می‌پوشیدند که گریبان‌هایشان باز بود و روسری‌های خود را به‌نحوی می‌گذاشتند که دور گردن و سینه را نمی‌پوشانید و گوش‌ها و جلوی سینه‌ها نمایان می‌شد لذا آیه {{قرآن|وَقُلْ لِلْمُؤْمِنَاتِ يَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَارِهِنَّ وَيَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَلَا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ مِنْهَا ۖ وَلْيَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَىٰ جُيُوبِهِنَّ|ترجمه= و به زنان با ایمان بگو چشم‌های خود را (از نگاه هوس‌آلود) فروگیرند، و دامان خویش را حفظ کنند و زینت خود را -جز آن مقدار که نمایان است- آشکار ننمایند و (اطراف) روسری‌های خود را بر سینه خود افکنند...|سوره=نور|آیه=۳۰}} نازل شد و دستور داد که باید روسری‌ها را طوری ببندند که قسمت‌های یادشده پوشیده گردد و زنان مو و سینه و دور گردن و زیر گلوی خود را بپوشانند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، کتاب‌فروشی اسلامی، ج۵، ص۱۳۸: مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، دارالکتب اسلامیه، ج۱۴ ص۴۴۰؛ طباطبائی، المیزان، دارالکتب اسلامیه، ج۱۵ ص۱۲۶.</ref>

بنا به روایات پس از نزول آیه {{قرآن|يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُلْ لِأَزْوَاجِكَ وَبَنَاتِكَ وَنِسَاءِ الْمُؤْمِنِينَ يُدْنِينَ عَلَيْهِنَّ مِنْ جَلَابِيبِهِنَّ ۚ ذَٰلِكَ أَدْنَىٰ أَنْ يُعْرَفْنَ فَلَا يُؤْذَيْنَ|ترجمه=اى پيامبر، به زنان و دختران خود و زنان مؤمنان بگو كه چادر خود را بر خود فرو پوشند. اين مناسب‌تر است، تا شناخته شوند و مورد آزار واقع نگردند.|سوره=احزاب|آیه=۵۹}}، زنان مدینه از این دستور خداوند استقبال کردند و پوشش خود را بر اساس دستور [[خداوند]] تنظیم نمودند.<ref> سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر، الدرالمنثور، دارالفکر، بیروت، ج۶، ص۶۵۹.</ref>