تفاوت امامت و ولایت اهل‌بیت(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

{{پایان سوال}}

{{پاسخ}}

امامت در مکتب تشیع به معنای ریاست عامه در امور دنیا و آخرت است.  

فاضل مقداد (م ۸۲۶ق) در تعریف امامت چنین می فرمایند:« فهی رئاسه عامه فی الدین و الدنیا لشخص انسانی خلافه عن النبی<ref>فاضل مقداد ، اللوامع الالهیه ،قم: مکتب الاعلام الاسلامی ، ۱۴۲۲ق، ص۳۱۹</ref>؛ امامت ریاست و پیشوایی عام در امور دین وآخرت برای انسانی به عنوان جانشین پیامبر(ص) است .»

امامت به عنوان جایگاه رهبری و هدایت دنیوی و اخروی جامعه، ایجاب می کند که امام از شئون مختلفی برخوردار باشد که عبارتند از:

براى امام مقامات معنوى هم هست كه جدا از وظيفه حكومت است. و آن، مقام خلافت كلى الهى است كه گاهى در لسان ائمه، عليهم السلام، از آن ياد شده است. خلافتى است تكوينى كه به موجب آن جميع ذرات در برابر «ولىّ امر» خاضعند. از ضروريات مذهب ماست كه كسى به مقامات معنوى ائمه ((ع) ) نمى‏رسد، حتى ملك مقرب و نبى مرسل.<ref>خمینی، روح الله، ولایت فقیه، تهران: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۳۷۷، ص۵۳</ref>

وِلایت از ماده «ولیّ» گرفته شده است. معنای لغوی آن ، قرار گرفتن چیزی در کنار چیز دیگر است بدون آنکه فاصله ای در میان آن دو باشد و اين معنى براى نزديكى مكانى، نسبى، دينى، بخشش، دوستی، يارى كردن و ... به كار مي رود . ولایت (به کسر واو) به معنی یاری کردن است و اما ولایت (به فتح واو) به معنی تصدی و سرپرستی است و گفته شده است که معنی هر دو یکی است و حقیقت آن همان سرپرستى است كه كارى را به عهده بگيرند.<ref>راغب اصفهانى، حسين بن محمد، ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن، ترجمه غلامرضا خسروی، تهران: مرتضوي، ۱۳۷۴، ج۴، ص۴۸۹</ref>

ولایت به معنای سرپرستی به ولایت تکوینی و ولایت تشریعی تقسیم می شود .

ولایت معصومین(ع) ناظر به مقام خلیفه الهی و انسان کامل است که مظهر صفات و اسمای الهی است که این مقام و جایگاه ایجاب می کند که امام دارای ولایت تکوینی و تشریعی باشد.  

ولایت و امامت تفاوت حقیقی ندارند. امام دارای شأن ولایت و حامل آن است و ولایت کلیه الهی ایجاب می کند ولیّ ، امامت داشته باشد .