|
|
| خط ۱۰: |
خط ۱۰: |
| به دو سوره فلق و ناس «معوذتین» می‌گویند و در روایات هم به این دو سوره مبارکه اطلاق «معوذتین» شده است.<ref>جویباری، رستگار، تفسیر بصائر، قم، ناشر مؤلف، چاپ اول، ۱۴۱۳ هـ، ج۶۰، ص۶۵۸.</ref> کلمه معوذه از «عَوْذ» گرفته شده به معنای پناه بردن و حفظ کردن خویش و پرهیز دادن از شر، از راه پناه بردن به کسی که می‌تواند آن شر را دفع کند.<ref>هاشم‌زاده هریسی، هاشم، شناخت سوره‌های قرآن، تهران، انتشارات کتابخانه صدر، ۱۳۷۳، ص۶۳۲؛ و طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، ترجمه سید محمد باقر موسوی همدانی، قم، انتشارات اسلامی، ج۲۰، ص۶۸۰.</ref> مفسران گفته‌اند این دو سوره خاصیت تعویذ (پناه بردن به خدا) را دارد که باعث می‌شود انسان با این دو سوره خود را از شروری حفظ کند و بدین جهت این دو سوره به معوذتین نام‌گذاری شده است. در [[سوره فلق]] به پیامبر(ص) دستوری می‌دهد از شر هر چیزی مانند شری که در تاریکی باشد، از شر زنان ساحر و به طور کلی طلسم و جادو و از شر و زیان فرد حسود به خداوند پناه ببر که سفارشی است برای همه مؤمنان. و در [[سوره ناس]] هم انسان خود را از وسواس شیطانی که هر دم وسوسه می‌کند، تعویذ می‌کند و خود را در پناه خدا قرار می‌دهد. | | به دو سوره فلق و ناس «معوذتین» می‌گویند و در روایات هم به این دو سوره مبارکه اطلاق «معوذتین» شده است.<ref>جویباری، رستگار، تفسیر بصائر، قم، ناشر مؤلف، چاپ اول، ۱۴۱۳ هـ، ج۶۰، ص۶۵۸.</ref> کلمه معوذه از «عَوْذ» گرفته شده به معنای پناه بردن و حفظ کردن خویش و پرهیز دادن از شر، از راه پناه بردن به کسی که می‌تواند آن شر را دفع کند.<ref>هاشم‌زاده هریسی، هاشم، شناخت سوره‌های قرآن، تهران، انتشارات کتابخانه صدر، ۱۳۷۳، ص۶۳۲؛ و طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، ترجمه سید محمد باقر موسوی همدانی، قم، انتشارات اسلامی، ج۲۰، ص۶۸۰.</ref> مفسران گفته‌اند این دو سوره خاصیت تعویذ (پناه بردن به خدا) را دارد که باعث می‌شود انسان با این دو سوره خود را از شروری حفظ کند و بدین جهت این دو سوره به معوذتین نام‌گذاری شده است. در [[سوره فلق]] به پیامبر(ص) دستوری می‌دهد از شر هر چیزی مانند شری که در تاریکی باشد، از شر زنان ساحر و به طور کلی طلسم و جادو و از شر و زیان فرد حسود به خداوند پناه ببر که سفارشی است برای همه مؤمنان. و در [[سوره ناس]] هم انسان خود را از وسواس شیطانی که هر دم وسوسه می‌کند، تعویذ می‌کند و خود را در پناه خدا قرار می‌دهد. |
|
| |
|
| قرآن خود را به عنوان شفاء معرفی می‌کند و می‌فرماید: {{قرآن|وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَه لِلْمُؤْمِنِینَ وَ لا یَزِیدُ الظَّالِمِینَ إِلاَّ خَساراً|ترجمه=و اين قرآن را كه براى مؤمنان شفا و رحمت است، نازل مى‌كنيم، ولى كافران را جز زيان نيفزايد.|سوره=اسراء|آیه=۸۲}}
| | == فضیلت و اهمیت == |
|
| |
|
| == درمان مریضی و دفع شر ==
| |
| نسبت به این سوره از روایات این‌گونه استفاده می‌شود که اگر انسان خود یا دیگران را بوسیله این دو سوره تعویذ کند، مریضی او خوب می‌شود و از شروری که در این دو سوره بیان شده در امان خواهد بود؛ لذا از [[امام صادق(ع)]] نقل شده که: «[[پیامبر(ص)]] مریض شدند، تب ایشان شدت پیدا کرد، جبرئیل (و میکائیل) این دو سوره را برای شفای پیامبر(ص) نازل کردند، جبرئیل به قرائت سوره فلق و میکائیل به قرائت سوره ناس در پایین پای آن حضرت برای شفا متوسل شدند».<ref>خرمشاهی، بهاءالدین، دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، انتشارات دوستان، چاپ اول، ۱۳۷۷، ج۲، ص۲۱۲۳.</ref>
| |
|
| |
|
| همچنین امام صادق(ع) می‌فرماید: «پیامبر(ص) فرمود: اگر کسی خواست به دیگری بدی انجام بدهد، و او بخواهد که خدا این شخص را از او دور کند (و مانع بدی او شود) پس وقتی که او را می‌بیند بگوید: «اَعُوذُ وَ بِحَولِ اللهِ وَ قُوَتِهِ مِن حَولِ خَلقِهِ وَ قُوُّتِهِم» و سوره فلق را بخواند بعد هم این آیه را بخواند: {{قرآن|فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ حَسْبِیَ اللَّهُ لا إِلَهَ إِلا هُوَ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ|سوره=توبه|آیه=۱۲۹}} در این صورت خداوند فریب هر فریب‌کاری و مکر هر مکرکننده‌ای و حسد هر حسدورزی را از او دور می‌کند و باید این کلمات را در صورت او بخواند».<ref>علی بن جمعه العروسی الحویزی، تفسیر نورالثقلین، بیروت، مؤسسه التاریخ العربی، چاپ اول، ۱۴۲۲ هـ، ج۸، ص۳۷۹.</ref>
| | . |
|
| |
|
| نقل شده است که [[امام رضا(ع)]] یک فرد صرعی را (غشی) دید، یک کاسه آب درخواست کرد و بعد امام(ع) [[سوره حمد]] و سوره فلق و ناس (معوذتین) را قرائت فرمود و در آب دمید، آب را روی آن مریض ریختند بعد هم مریض خوب شد و امام(ع) فرمود: «دیگر به آن حالت بر نمی‌گردد».<ref>علی بن جمعه العروسی الحویزی، تفسیر نورالثقلین، بیروت، مؤسسه التاریخ العربی، چاپ اول، ۱۴۲۲ هـ، ج۸، ص۳۷۹.</ref>
| |
|
| |
|
| و نقل شده که بسیار می‌شد پیامبر (ص)، امام حسن (ع) و امام حسین (ع) را با این دو سوره تعویذ می‌فرمود.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر المیزان، ترجمه سید محمد موسوی همدانی، قم، انتشارات اسلامی، ج۲۰، ص۶۸۳.</ref>
| |
|
| |
|
| همچنین پیامبر(ص) فرموده‌اند: «آیاتی بر من نازل شده که نظیرش نازل نشده و آن در سوره قل اعوذ است».<ref>همان.</ref> علامه طباطبایی در توضیح این حدیث می‌فرماید: شاید مراد پیامبر(ص) از این‌که فرمود مثل این دو سوره بر من نازل نشده، این باشد که تنها این دو سوره در مورد عوذه و حرز نازل شده و هیچ سوره‌ای دیگر این خاصیت را ندارد.<ref>علی بن جمعه العروسی الحویزی، تفسیر نورالثقلین، بیروت، مؤسسه التاریخ العربی، چاپ اول، ۱۴۲۲ هـ، ج۸، ص۳۷۹.</ref>
| |
|
| |
|
| بعضی هم گفته‌اند این آیه شامل شورچشمی نیز می‌شود چون چشم زدن هم ناشی از نوعی حسادت است.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، تفسیر میزان، مترجم سید محمد باقر موسوی همدانی، قم، انتشارات اسلامی، ج۲۰، ص۶۸۰.</ref>
| |
|
| |
|
| {{پایان پاسخ}} | | {{پایان پاسخ}} |
| خط ۳۳: |
خط ۲۷: |
| ۲. ناصر مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، (تهران، ناشر دارالکتب الاسلامیه، چاپ ۱۵، ۱۳۷۴) ج۲۷، ص۴۵۴. | | ۲. ناصر مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، (تهران، ناشر دارالکتب الاسلامیه، چاپ ۱۵، ۱۳۷۴) ج۲۷، ص۴۵۴. |
|
| |
|
| ۳. فیض کاشانی، تفسیر صافی، (بیروت، مؤسسه الاعلمی للمطبوعات، چاپ دوم، ۱۴۰۲هـ) ج۵، ص۳۹.
| |
|
| |
|
| ۴. سید هاشم بحرانی، تفسیر برهان (بیروت، مؤسسه الاعلمی للمطبوعات، چاپ اول، ۱۴۱۹ هـ) ج۸، ص۴۳۷.
| | |
| | |
| {{پایان مطالعه بیشتر}} | | {{پایان مطالعه بیشتر}} |
|
| |
|