تسبیح: تفاوت میان نسخه‌ها

آیات مختلف [[قرآن]]، از تسبیح و حمد موجودات عالم سخن گفته‌ است. بر اساس آیات قرآن، تمامی موجودات عالم<ref>آیه ۴۴ سوره اسراء</ref> و آسمان‌های هفتگانه مشغول تسبیح خداوند هستند.<ref>آیه ۴۴ سوره اسراء</ref> و کسانی که نزد خداوند هستند<ref>آیه ۲۰۶ سوره اعراف</ref>( فرشتگان و مقربان) و هرچه در آسمان و زمین وجود دارد<ref>آیه ۴۱ سوره نور</ref> مشغول سجده و عبادت هستند. در قرآن از تسبیح فرشتگان<ref>آیه ۳۰ سوره بقره</ref> کوه‌ها و پرندگان<ref>آیه ۷۹ سوره انبیاء</ref> و رعد<ref>آیه ۱۳ سوره رعد</ref> سخن گفته شده است.

اینکه تسبیح همه موجودات عالم چه معنا دارد میان مفسران اختلاف است. برخی می‌گویند همه اشیا و موجودات عالم ذی‌شعور هستند و به راستی ذکر و تسبیح می‌گویند. [[ملاصدرا]] فیلسوف بزرگ اسلامی قائل به چنین نظری است و می‌گوید همه همه موجودات به اندازه رتبه خودشان، سهمی از شعور و علم را دارند.<ref>منشور جاويد، سبحانى، شیخ جعفر، ج۱، ص۱۰۴</ref> اما عده‌ای این تسبیح را تکوینی می‌دانند و برای همه موجودات شعور قائل نیستند.<ref>معارف قرآن، مصباح یزدی، محمد تقی، ج۱، ص۲۶۲</ref> به این معنا که تسبیح همان خضوع تكوينى هر موجودى در برابر اراده الهى است و سراسر هستى در برابر اراده و مشيت خداوند، خاضع بوده و در پذيرش وجود و پيروى از قوانينى كه خداوند براى آنها تعيين نموده است، تسليم مى‌باشند. تسبیح در اینجا، فعلی تکوینی، فطری و واکنش هستی در مقابل جلال الهی است.<ref>دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۱۵، ص۵۹۱۵</ref>