اسلام و جنگ: تفاوت میان نسخه‌ها

دین مقدّس اسلام، به شدّت با قتل نفس مخالف است.<ref>وَ مَنْ یَقْتُلْ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فیها وَ غَضِبَ اللَّهُ عَلَیْهِ وَ لَعَنَهُ وَ أَعَدَّ لَهُ عَذاباً عَظیماً؛ و هر کس، فرد باایمانی را از روی عمد به قتل برساند، مجازاتِ او دوزخ است؛ در حالی که جاودانه در آن می‌ماند؛ و خداوند بر او غضب می‌کند؛ و او را از رحمتش دور می‌سازد؛ و عذاب عظیمی برای او آماده ساخته است. قرآن کریم، نساء ۹۳.</ref> اسلام اجازه نمی‌دهد که هر فردی بر روی دیگری اسلحه کشیده<ref>ر. ک. مرتضی مطهری، مجموعه آثار، ج۲۷، ص۳۱۷.</ref> و او را به قتل برساند. هر چند از نظر اسلام، جنگ، حالتی استثنایی دارد و در صورتی است که راه‌حل مسالمت‌آمیز به جایی نرسد؛<ref>محمدمهدی کریمی نیا، مقاله «اصالت صلح و همزیستی یا جنگ و قتال در اسلام» فصلنامه بصیرت، سال دوازدهم، شماره ۳۴، ص۱۳۵.</ref> اما اسلام نیز همواره و در هر شرایطی، طرفدار صلح نیست. اسلام، هم طرفدار صلح است و هم طرفدار جنگ؛ در آن‌جا که دشمن، حاضر به همزیستی شرافتمندانه نیست؛ و به حکم این که ظالم است و می‌خواهد به گونه‌ای شرافت انسانی را پایمال کند، اگر تسلیم شویم، ذلّت را متحمل شده‌ایم.<ref>مرتضی مطهری، جهاد، همان، ص۲۹ و ۳۰.</ref>

فانَّ الجِهادَ بابٌ منْ ابوابِ الجنّه فَتَحَهُ الله لخاصّه اولیائه و هو لباسُ التقوی و دِرعُ اللهِ الحَصینه و جَنتهِ الوثیقه<ref>نهج‌البلاغه، همان، خطبه ۲۷، ص۷۴؛ محمدبن‌یعقوب کلینی، همان، ج۵، ص۴؛ شیخ‌صدوق، معانی‌الاخبار، همان، ص۳۰۹؛ محمدبن‌ابراهیم ثقفی کوفی، همان، ج۲، ص۴۷۴.</ref> جهاد دری از درهای بهشت است که خداوند، آن را برای دوستان مخصوص خود، گشوده است. جهاد، لباس تقوی! زره محکم و سپر مطمئن خداوند است.

ای مردم! برای رویارویی با دشمن آماده شوید! چون جهاد با آن‌ها، راهی است برای نزدیکی به پروردگار و منزلت یافتن در نزد وی.<ref>«ایّها النّاس… استعدّوا للمسیر الی عدوّ، فی جهاده القربه الی الله و درکُ الوسیله عنده» محمدباقر محمودی، همان، ص۶۳؛ ابراهیم‌بن‌محمد ثقفی کوفی، همان، ج۲، ص۶۹۱؛ احمدبن‌یحیی بلاذری، انساب‌الاشراف، همان، ص۳۷۹؛ محمدبن‌جریرطبری، همان، ج۴، ص۶۷؛ ابن‌قتیبه دینوری، همان، ج۱، ص۱۷۰.</ref>