automoderated، ناظمان (CommentStreams)، trustworthy
۱۶٬۱۰۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
A.rezapour (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جا:ویرایش}} {{شروع متن}} {{سوال}} واژه ی خشيّت به چه معناست؟ {{پایان سوال}} {{پاسخ}}...» ایجاد کرد) |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
واژه ی «خشيّت» که ريشه آن از «خشي» است به ترسو و بيمناک، معنا شده است.<ref>فرهنگ ابجدي عربي فارسي، مهيار، رضا، بي نا، بي جا، بي تا، ج۱، ص۲۱۶.</ref> واژه ی «خشيت» به معناي «ترس» است. اين واژه يک بار در قرآن کریم آمده است که خداوند متعال مي فرمايند: {{قرآن|قَالَ يَا ابْنَ أُمَّ لَا تَأْخُذْ بِلِحْيَتِي وَلَا بِرَأْسِي إِنِّي خَشِيتُ أَن تَقُولَ فَرَّقْتَ بَيْنَ بَنِي إِسْرَائِيلَ وَلَمْ تَرْقُبْ قَوْلِي<ref>طه / ۹۴.</ref>؛ «يعني هارون گفت: اي برادر «بر من قهر و عتاب مکن» سرو ريش من مگير، ترسيدم بگويي تو ميان بني اسرائيل تفرقه انداختي...». | واژه ی «خشيّت» که ريشه آن از «خشي» است به ترسو و بيمناک، معنا شده است.<ref>فرهنگ ابجدي عربي فارسي، مهيار، رضا، بي نا، بي جا، بي تا، ج۱، ص۲۱۶.</ref> واژه ی «خشيت» به معناي «ترس» است. اين واژه يک بار در قرآن کریم آمده است که خداوند متعال مي فرمايند: {{قرآن|قَالَ يَا ابْنَ أُمَّ لَا تَأْخُذْ بِلِحْيَتِي وَلَا بِرَأْسِي إِنِّي خَشِيتُ أَن تَقُولَ فَرَّقْتَ بَيْنَ بَنِي إِسْرَائِيلَ وَلَمْ تَرْقُبْ قَوْلِي}}<ref>طه / ۹۴.</ref>؛ «يعني هارون گفت: اي برادر «بر من قهر و عتاب مکن» سرو ريش من مگير، ترسيدم بگويي تو ميان بني اسرائيل تفرقه انداختي...». | ||
مشتقات خشيّت ۴۸ بار در قرآن کریم تکرار شده است. | مشتقات خشيّت ۴۸ بار در قرآن کریم تکرار شده است. | ||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
خشيت در قرآن کريم به معناي ترس و بيمي است که با تعظيم و بزرگداشت چيزي همراه است. و بيشتر اين حالت از راه علم و آگاهي نسبت به چيزي که از آن خشيّت و بيم هست، حاصل مي شود. | خشيت در قرآن کريم به معناي ترس و بيمي است که با تعظيم و بزرگداشت چيزي همراه است. و بيشتر اين حالت از راه علم و آگاهي نسبت به چيزي که از آن خشيّت و بيم هست، حاصل مي شود. | ||
لذا دانشمندان مصداق چنين حالتي هستند.<ref>راغب اصفهاني، ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن کريم، تهران، انتشارات مرتضوي، ج۱، ص۶۰۴.</ref> که خداوند تبارک و تعالي مي فرمايند: {{قرآن|...إِنَّمَا يَخْشَي اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاء<ref>فاطر / ۲۸.</ref>...}}؛ «از ميان اصناف بندگان تنها، مردمان عالم و دانا، مطيع و خدا ترسند». | لذا دانشمندان مصداق چنين حالتي هستند.<ref>راغب اصفهاني، ترجمه و تحقيق مفردات الفاظ قرآن کريم، تهران، انتشارات مرتضوي، ج۱، ص۶۰۴.</ref> که خداوند تبارک و تعالي مي فرمايند: {{قرآن|...إِنَّمَا يَخْشَي اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاء}}<ref>فاطر / ۲۸.</ref>...}}؛ «از ميان اصناف بندگان تنها، مردمان عالم و دانا، مطيع و خدا ترسند». | ||
تنها و تنها، عالمان از خدا مي ترسند، علم خشيّت آور است. يعني هر که علم دارد، خشيّت دارد و از آن سو در ادعيه تصريح شده است که هر کس خشيّت ندارد. عالم نيست.<ref>شيخ طوسي، مصباح المتهجد، بيروت، موسسه فقه الشيعه، ۱۴۱۱ق، ص۴۷۲، دعاي روز چهارشنبه.</ref> | تنها و تنها، عالمان از خدا مي ترسند، علم خشيّت آور است. يعني هر که علم دارد، خشيّت دارد و از آن سو در ادعيه تصريح شده است که هر کس خشيّت ندارد. عالم نيست.<ref>شيخ طوسي، مصباح المتهجد، بيروت، موسسه فقه الشيعه، ۱۴۱۱ق، ص۴۷۲، دعاي روز چهارشنبه.</ref> | ||