اعتقاد شیعیان به علم غیب امامان: تفاوت میان نسخه‌ها

آیات قرآن در این زمینه به چند دسته تقسیم می‌شوند.

۱. آیاتی که علم غیب را مخصوص خداوند می‌دانند مثل آیهٔ ذیل {{قرآن|و عِندَهُ مفاتیح الغیب لاَیْعَلَهُما اِلاّ هُو…<ref>انعام/ ۵۹.</ref> کلیدهای غیب نزد اوست و جز او کسی آن هارا نمی‌داند…}}<ref>نمل/ ۶۵، احقاف/ ۲۳، ملک/ ۲۶، مائده/ ۱۱۶، هود/ ۴۹، کهف/ ۲۶.</ref>

۲. آیاتی که صریحاً علم غیب را درباره پیامبران و بندگان شایسته خداوند اثبات می‌کنند مانند آیهٔ {{قرآن|عالِمُ الْغَیْبِ فَلا یُظْهِرُ عَلی غَیْبِهِ أَحَداً إِلاَّ مَنِ ارْتَضی مِنْ رَسُول<ref>جن/۲۶و۲۷</ref> خداوند به غیب آگاه است و براسرار غیبش احدی را جز کسانی که می‌پسندد از پیامبران اطلاع نمی‌دهد؛ و مانند آیهٔ که می‌گوید: «... چنین نبود که خداوند شما را از اسرار غیب آگاه کند ولی خداوند از میان رسولان خود هر کس را بخواهد برمی‌گزیند، (و قسمتی از اسرار نهان را که برای مقام رهبری او لازم است در اختیار او می‌گذارد) ...»}}<ref>آل عمران/ ۱۷۹.</ref>