عالمانی که در گسترش تشیع نقش داشته‌اند: تفاوت میان نسخه‌ها

تمامی علمای شیعه هر کدام به سهم خود در گسترش تشیع نقش مهم و تعیین‌کننده ای داشته‌اند و آنچه امروز در نزد ماست ثمره چهارده قرن زحمات بی‌دریغ علمی و عملی برای روشن نگهداشتن مشعل هدایت توسط عالمان بزرگ شیعه بوده است. با این حال نقش عده ای از علما قدری برجسته تر به نظر می‌رسد، آنان که با درک صحیح از شرایط سیاسی و اجتماعی زمانه خود بهره‌برداری‌های بسیاری برای گسترش این مکتب علوی نمودند. در دوره پس از حمله مغول می‌توان از محقق حلی، علامه حلی، فیلسوف و متکلم نادر خواجه نصیر الدین طوسی نام برد. در دوره صفویه که تشیع به عنوان مذهب رسمی در ایران اعلام شد، محقق کرکی، علامه مجلسی، و شیخ بهایی در گسترش تشیع در ایران تاثیر زیادی داشتند. در دوره معاصر نیز آیت الله بروجردی و امام خمینی نقش مهمی در گسترش تشیع در جهان داشته‌اند.

با توجه به شرایط سیاسی و اجتماعی ممالک اسلامی، مکتب تشیع تا قرن هفتم بروز و ظهور چشم‌گیری نداشت و اظهار علنی تشیع در بسیاری از مناطق جرمی بود که عواقب وخیمی در پی داشت، و شیعیان اثنا عشری همواره مورد آزار و ستم قرار داشتند، هرچند در مواردی توفیقاتی برای آن‌ها به دست می‌آمد، مثل دولت‌های آل بویه.

دوران حمله و تسلط مغولان صدمات شدیدی را بر قسمت بزرگی از جهان اسلام تحمیل کرد. در حمله مغولان، سنی و شیعه هردو به قتل می‌رسیدند، ولی با درایت عالمان اسلامی خصوصاً علمای شیعه، رفته رفته این موجودات سرکش رام شدند و با پذیرش اسلام و در بعضی مواقع تشیع فرصتی پیش آمد که شیعیان توانستند از خود بروز و ظهوری نشان دهند.