حائل‌شدن خداوند میان انسان و قلبش در آیه ۲۴ سوره انفال: تفاوت میان نسخه‌ها

منظور از آیه: {{قرآن|أَنَّ اللَّهَ یَحُولُ بَیْنَ الْمَرْءِ وَ قَلْبِهِ}} (انفال/۲۴) چیست؟ چگونه خداوند بین مرد و قلب او حائل می‌شود؟ و آیا این حائل شدن به نفع انسان است یا به ضرر او؟

{{پایان سوال}}

آنچه مسلم است معنی «قلب» در قرآن کریم، بیشتر در چیزی استعمال می‌شود که آدمی به وسیله آن درک می‌کند و احکام عواطف باطنی‌اش را ظاهر و آشکار می‌سازد، یعنی همان روح و عقل آدمی که به وسیله آن حکم می‌کند، چیزی را دوست یا دشمن می‌دارد، می‌ترسد، امیداور می‌شود، آرزو می‌کند و خوشحال می‌شود. اما این که، خداوند چگونه میان انسان و روح و عقل او قرار می‌گیرد، احتمالات فراوانی از جانب مفسران درباره آن داده شده:

# اشاره به شدت نزدیکی خداوند به بندگان است، آن چنان‌که گویی در درون جان او و میان او و خودش قرار گرفته، همان گونه که قرآن کریم می‌فرماید: {{قرآن|وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ}} ما از رگ گردن به انسان نزدیک‌تریم.

# اشاره به آن است که گردش دل‌ها و فکرها به دست خداست، آن چنان‌که در دعا می‌خوانیم: «یا مقلب القلوب و الابصار، ای کسی که گردش دل‌ها و فکرها به دست تو است».

اما وجه جمع همه این تفسیرها به این است که بگوییم: خداوند در همه جا حاضر و ناظر و به همه موجودات احاطه دارد و مرگ و حیات، علم و قدرت، آرامش و امنیت، توفیق و سعادت همه در دست او و به قدرت اوست و به همین دلیل انسان نه چیزی را می‌تواند از او پنهان بدارد و نه کاری را بی‌توفیق او انجام دهد و نه سزاوار است به غیر او روی آورد و از غیر او تقاضا کند، چرا که او مالک همه چیز است و محیط به تمام وجود انسان، او به یک یک اجزاء وجودی انسان و توابع آن‌ها محیط است و به‌طور حقیقت همه آن‌ها را مالک است و در آن‌ها به هر صورت که بخواهد تصرف می‌کند و از ملک خود و تصرفاتش هر مقدار که به خواهد به انسان واگذار می‌نماید و به او تملیک می‌کند، پس خداوند، بین انسان و تمام اجزاء وجودش و تمامی توابع آن‌ها حائل است، و بین او و قلبش، بین او و گوشش، بین او و چشمش، بین او بدنش، و بین او و جانش، هر مقدار از آن‌ها را به هر نحوی که به خواهد به سود انسان تملیک می‌کند و هر مقدار را که نخواهد نمی‌کند.