بیعت رضوان: تفاوت میان نسخه‌ها

۱ بایت اضافه‌شده ،  ‏۱۸ ژانویهٔ ۲۰۲۱
جایگزینی متن - 'به[[' به 'به [['
(ابرابزار)
(جایگزینی متن - 'به[[' به 'به [[')
خط ۱۰: خط ۱۰:


== جریان بیعت رضوان ==
== جریان بیعت رضوان ==
در سال ششم هجرت، [[پیامبر اکرم(ص)]] به قصد [[عمره]] با ۱۴۰۰ نفر به سوی [[مکه]] حرکت کردند تا این که به[[حدیبیه]] (روستایی در ۲۰ کیلومتری مکه) رسیدند و متوجه شدند که [[قریش]] به آن‌ها اجازه ورود به مکه را نمی‌دهند. رسول خدا [[عثمان]] را به سوی مکه فرستاد تا اعلام کند، قصد پیامبر(ص) فقط انجام عمره است نه جنگ، ولی چیزی نگذشت که شایعه قتل عثمان توسط مشرکین مکه پیچید، لذا پیامبر(ص) از یارانش خواست تا بار دیگر تجدید [[بیعت]] کنند که تا آخرین نفس مقاومت می‌کنند و خداوند آیه ۱۸ فتح را نازل کرد و این بیعت را تأیید نمود.
در سال ششم هجرت، [[پیامبر اکرم(ص)]] به قصد [[عمره]] با ۱۴۰۰ نفر به سوی [[مکه]] حرکت کردند تا این که به [[حدیبیه]] (روستایی در ۲۰ کیلومتری مکه) رسیدند و متوجه شدند که [[قریش]] به آن‌ها اجازه ورود به مکه را نمی‌دهند. رسول خدا [[عثمان]] را به سوی مکه فرستاد تا اعلام کند، قصد پیامبر(ص) فقط انجام عمره است نه جنگ، ولی چیزی نگذشت که شایعه قتل عثمان توسط مشرکین مکه پیچید، لذا پیامبر(ص) از یارانش خواست تا بار دیگر تجدید [[بیعت]] کنند که تا آخرین نفس مقاومت می‌کنند و خداوند آیه ۱۸ فتح را نازل کرد و این بیعت را تأیید نمود.


این بیعت به‌'''بیعت حدیبیه''' و '''بیعت رضوان''' مشهور گشت. قریش سهیل بن عمر را پیش پیامبر(ص) فرستاد و بالاخره صلحی امضا شد که بعدها به نام [[صلح حدیبیه]] معروف شد. بنابر این صلح، قرار شد مسلمانان سال آینده برای حج به مکه مشرف شوند و تا ۱۰ سال در صلح باشند. این صلح فرصتی برای مسلمانان بو که از جنگ با مشرکان در امان بوده و به‌طور آزاد در مکه حجّ گذارده و با این شیوه به تبلیغ اسلام بپردازند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۷۴ هش، اول، ج۲۲، ص۱۰.</ref>
این بیعت به‌'''بیعت حدیبیه''' و '''بیعت رضوان''' مشهور گشت. قریش سهیل بن عمر را پیش پیامبر(ص) فرستاد و بالاخره صلحی امضا شد که بعدها به نام [[صلح حدیبیه]] معروف شد. بنابر این صلح، قرار شد مسلمانان سال آینده برای حج به مکه مشرف شوند و تا ۱۰ سال در صلح باشند. این صلح فرصتی برای مسلمانان بو که از جنگ با مشرکان در امان بوده و به‌طور آزاد در مکه حجّ گذارده و با این شیوه به تبلیغ اسلام بپردازند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۷۴ هش، اول، ج۲۲، ص۱۰.</ref>
کاربر ناشناس