دعاهای هنگام دفن میت: تفاوت میان نسخه‌ها

یکی از کارهایی که بر مؤمنان واجب می‌باشد، دفن کردن مرد یا زن مؤمنی است که از دنیا رفته است و دو قسم احکام دارد:

قسم اول: احکام واجب

غسل‌های سه‌گانه: یعنی غسل با آب سدر، غسل با آب کافور و غسل با آب خالص (آب معمولی).

حنوط: یعنی مالیدن مقداری کافور بر پیشانی، کف دو دست، دو زانو و دو انگشت بزرگ پا.

کفن کردن: یعنی با سه تکه پارچه که یکی همانند لنگ و دومی همانند پیراهن و سومی سرتاسری که کل بدن را از سر تا پا بپوشاند.

خواندن نماز میت.

 

قسم دوم: احکام مستحبی

 

با توجه به اینکه گذاشتن مرده در تابوت جزئی از احکام واجب یا مستحب نمی‌باشد، یعنی لزومی ندارد که مرده در تابوت گذاشته شود و بلکه هم می‌توان در تابوت گذاشت و هم در روی تخته‌ای و هم می‌توان جنازه را با دست حمل کرد و امروزه هم در بیشتر مناطق به خصوص روستا نشینان، مرده را در کنار قبر غسل می‌دهند و با دست به سمت قبر حمل می‌کنند؛ بنابراین لزومی به خواندن دعا هم نیست.

۲. دعا در وقت روبرو شدن با قبر:

شیخ صدوق در روایتی از امام صادق نقل می‌کند که هنگامی که میّت بطرف قبرش برده می‌شود نباید یکباره و ناگهانی در گور گذاشته شود زیرا قبر را ترس‌های عظیم است، و کسی که میّت را در قبر می‌نهد باید او را به پناه خداوند تبارک و تعالی سپارد از هول آنچه بر آن مشرف است یا هول روز قیامت، و هنگامی که به نزدیکی قبر رسانید جنازه را بر زمین می‌گذارد و اندکی صبر می‌کند تا میّت کمی به قبر خو کند و آن را پذیرا شود و بعد اندکی او را پیش می‌برد و مدّتی صبر می‌کند تا خود را آماده کند باز مقداری به سوی قبر او را پیش می‌برد و بعد هر کس که ولیّ میت خواست انتخاب کند چه جفت و چه طاق (یعنی چه دو نفر بخواهند وارد قبر شوند و چه یک نفر بخواهد داخل شود) او جنازه را گرفته و در قبر می‌گذارد، و وقتی نظرش به قبر افتاد این دعا را بخواند: «اللَّهُمَ اجْعَلْهُ رَوْضَه مِنْ رِیَاضِ الْجَنَّه وَ لَا تَجْعَلْهُ حُفْرَه مِنْ حُفَرِ النِّیرَان» یعنی «بار خدایا این گور را باغی از باغ‌های بهشت گردان و آن را گودالی از گودال‌های دوزخ قرار مده».<ref>ابن بابویه، محمد، من لا یحضره الفقیه، ترجمه: علی اکبر و محمد جواد غفاری و صدر بلاغی، تهران، نشر صدوق، چاپ اول، ۱۳۶۷ش، ج‏۱، ص۲۴۵، حدیث۴۶۸.</ref>