گناه غیبت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

[[غیبت]] آن است که در غیاب کسی عیبی از عیوب او فاش شود. خواه این عیب جسمانی باشد، یا اخلاقی، در اعمال او باشد یا در سخنش؛ بنابراین، اگر کسی صفات ظاهر و آشکار دیگری را بیان کند، غیبت نخواهد بود، مگر این‌که قصد مذمت و عیبجویی داشته باشد. اگر صفتی در شخصی وجود نداشته باشد و گفته شود داخل در عنوان «[[تهمت]]» خواهد بود که گناه آن به مراتب شدیدتر و سنگین‌تر است.

تعبیراتی که در [[قرآن]] و [[روایات]] اسلامی به کار رفته نشان می‌دهد که آبرو و حیثیت انسان مانند مال و جانش، از اهمیت بسیاری برخوردار است. و غیبت که آبرو و وجهه انسان‌ها را از بین می‌برد، از بزرگترین گناهان شمرده می‌شود. قرآن غیبت‌کردن را به خوردن گوشت برادر مرده تشبیه کرده است تا شدت زشتی‌اش را نشان دهد.

# بی‌شک خوردن گوشت مرده سبب سلامت جسم و جان نمی‌شود، بلکه سرچشمه انواع بیماری‌ها است، بنابراین، غیبت‌کننده اگر آتش کینه و حسد خود را با غیبت به‌طور موقت فرونشاند، به یقین چیزی نمی‌گذرد که همان بذرهای نهفته مفاسد اخلاقی در درون جان او سر می‌کشد و و رشد می‌کند.

واژه «لمزه» و «همزه» که هر دو صیغه مبالغه، به یک معنی است، و اشاره به غیبت‌کنندگان و عیب‌جویان دارد.

تعبیر به «ویل» که در آغاز این آیه آمده است، در ۲۷ مورد از قرآن مجید دیده می‌شود، که در مقام نفرین و به معنی هلاکت یا به معنی انواع عذاب است، و با توجه به موارد استعمال ویل در قرآن به خوبی روشن می‌شود که این واژه در مواردی به کار می‌رود که کارهای بسیار زشتی انجام گرفته است، و از اینجا روشن می‌شود که غیبت و عیب‌جویی از دیدگاه قرآن مجید از زشت‌ترین کارهاست.