پاکدامنی حضرت فاطمه(س) و حرام‌شدن آتش بر ذریه او: تفاوت میان نسخه‌ها

روایتی از [[پیامبر(ص)]] در کتب روایی آمده که گفته است: «فاطمه پاکدامنی ورزید و خداوند آتش را بر ذریه او حرام کرد.». در روایتی دیگر ذریه در این روایت «حسن و حسین و زینب و ام کلثوم» تفسیر شده است.

عالمان دینی گفته‌اند که نسبت داشتن با [[فاطمه(س)|حضرت فاطمه(س)]] دلیل بر خلاصی از آتش نبوده و روش عملی امامان نیز چنین چیزی دیده نمی‌شود. و آتش فقط بر آن عده از سادات حرام است که اهل طاعت عبادت و بندگی باشند.

در روایتی از پیامبر(ص) نقل است که: «فاطمه عفت و پاک‌دامنی خویش را حفظ کرد و خداوند آتش را بر ذریه فاطمه(س) حرام و آنان را از عذاب آتش مصون داشت.» از امام صادق(ع)، از معنای کلام پیامبر سؤال شد و امام فرمود: «مقصود از کلام رسول‌الله(ص) آن عده از فرزندان زهرا است که از عذاب آتش الهی آزاد هستند و آنان حسن و حسین و زینب و ام کلثوم هستند.»<ref>مجلسی، محمد باقر، بحارالأنوار، تهران، اسلامیه، بی تا، ج۴۳، ص۲۳۱.</ref>

* حماد بن عثمان که اولین راوی در این سند بوده کسی است که [[شیخ طوسی]] در «فهرست» خود از ایشان به عنوان ثقه و جلیل القدر یاد کرده و گفته ایشان دارای کتاب است.<ref>شیخ طوسی، محمد. الفهرست، مؤسسه نشر الفقاهه، چاپ اول، ۱۴۱۷ق، ص۱۱۵.</ref>

* حسن بن علی الوشّاء را [[نجاشی]] از افراد برجسته شیعه شمرده او را به عنوان «عین من اعیان الطائفه» معتبر دانسته است.<ref>تفرشی، السید المصطفی، نقد الرجال، آل البیت، چاپ اول، ۱۴۱۸ق، ج۵، ص۳۵۱ و طرائف المقال، ج۱، ص۲۱۷.</ref>

* علی بن مهزیار چهارمین نفر در سلسله سند است که از امام رضا(ع) روایت نقل کرده و از افراد ویژه [[امام جواد(ع)]] و وکیل آن حضرت بوده و در وثاقت و اعتبارش از نظر اهل تشخیص تردیدی نیست.<ref>رجال نجاشی، تحقیق، شبیری زنجانی، ص۲۵۳، همان.</ref>

* [[عباس بن معروف]] نیز مورد تأیید علماء رجال قرار گرفته<ref>رجالی نجاشی، همان، ص۲۸۱.</ref> و شکی در وثاقت او نیست.

* [[محمد بن حسن صفار]] که یکی دیگر از راویان این روایت است، نجاشی در رجال خود به وثاقت، عظمت قدر و منزلت و قلت اسقاط در روایت، یاد کرده و توثیق نموده است.<ref>رجال نجاشی، ص۲۵۴.</ref>

* [[محمد بن الحسن بن احمد بن الولید]]، با عناوینی چون [[شیخ القمیین]]، ثقه و عین من اعیان الطائفه، مورد توثیق قرار گرفته است.<ref>التفرشی، السید المصطفی، نقد الرجال، آل البیت، چاپ اول، ۱۴۱۸ق، ج۴، ص ۱۷۰.</ref>

با توجه به معتبر بودن آحاد سلسله سند این روایت تردیدی در صدور آن از معصوم(ع) باقی نمی‌ماند علاوه بر این که [[روایت مستفیضه]] است.