واژه ودود در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

{{پاسخ}}

{{مفردات قرآن}}[[ودود]] به معنای دوست‌دار و از اسماء خداوند است. این کلمه دو بار در قرآن آمده و صیغه مبالغه می‌باشد و ریشه آن وُد به معنای حب، است. ودود یک بار همراه کلمه [[غفور]] و یک بار همراه [[رحیم]] آمده است. این واژه می‌تواند هم به معنای اسم فاعل باشد هم به معنای اسم مفعول.

ریشه این کلمه هم در قرآن آمده است: {{قرآن|إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمٰنُ وُدًّا|ترجمه=کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند، به زودی [خدای] رحمان برای آنان محبتی [در دلها] قرار می‌دهد.|سوره=مریم|آیه=۹۶}} و نیز نام یک بت در میان قوم [[حضرت نوح(ع)]]: {{قرآن|وَقَالُوا لَا تَذَرُنَّ آلِهَتَکُمْ وَلَا تَذَرُنَّ وَدًّا وَلَا سُوَاعًا وَلَا یَغُوثَ وَیَعُوقَ وَنَسْرًا|ترجمه=و گفتند: زنهار، خدایان خود را رها مکنید، و نه «وَدّ» را واگذارید و نه «سُواع» و نه «یَغُوث» و نه «یَعُوق» و نه «نَسْر» را.|سوره=نوح|آیه=۲۳}}{{پایان پاسخ}}