واژه ودود در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

{{پاسخ}}

{{مفردات قرآن}}[[ودود]] به معنای دوست‌دار و از اسماء خداوند است. این کلمه دو بار در قرآن آمده و صیغه مبالغه می‌باشد و ریشه آن وُد به معنای حب، است. ودود یک بار همراه کلمه [[غفور]] و یک بار همراه [[رحیم]] آمده است. این واژه می‌تواند هم به معنای اسم فاعل باشد هم به معنای اسم مفعول.

این واژه صیغه مبالغه و به معنای شخص بسیار پر محبت است و در قرآن مجید، یکبار همراه «غفور»؛ (بسیار آمرزنده) و یکبار همراه «رحیم» آمده که هر دو وصف، با معنای «ودود» تأکید و تأیید می‌شود. مرحوم کفعمی در «مصباح» می‌گوید: «ودود» ـ هنگامی که به عنوان وصفی از اوصاف الهی به کار رود ـ به معنای کسی است که بندگان را دوست دارد، از آنها راضی می‌شود و اعمال آنها را می‌پذیرد یا به معنای کسی است که دوستی بنده‌اش را در دل دیگران می‌اندازد.<ref>پایگاه اطلاع‌رسانی آیت الله مکارم شیرازی، بخش اسما و صفات خدا</ref>

و کلمه «ودود» بر وزن فعول از اسمای خدای تعالی است و از ماده «ود» اشتقاق یافته و کلمه: «ود» با کلمه «حب» به یک معنا است الا اینکه از موارد استعمال این دو کلمه بر می‌آید که «ود» نوع خاصی از حب است و آن حبی است که آثار و پی‌آمدهایی آشکار دارد مثل، الفت و آمد و شد.<ref>ترجمه تفسیر المیزان، علامه طباطبایی، ج۱۰، ص۵۶۰</ref>

«ذکر این کلمه بعد از کلمه «رحیم» اشاره به این است که نه تنها خداوند به حکم رحیمیتش به بندگان گنهکار توبه کار توجه دارد بلکه از این گذشته آنها را بسیار دوست می‌دارد که هر کدام از این دو (رحم و محبت) خود انگیزه‌ای است برای پذیرش استغفار و توبه بندگان‏»<ref>تفسیر نمونه، آیت الله مکارم شیرازی، ج۹، ص۲۱۲</ref> [[علامه طباطبایی]] ذیل این آیه می‌گوید: «اگر خدای تعالی را ودود خوانده به همین جهت است که او بندگان خود را دوست می‌دارد و آثار محبت خود را با افاضه نعمت‌هایش بر آنان ظاهر می‌سازد.»<ref>ترجمه تفسیر المیزان، علامه طباطبایی، ج۱۰، ص۵۶۰</ref>

در جای دیگر قرآن آمده است:{{قرآن|وَهُوَ الْغَفُورُ الْوَدُودُ|ترجمه=او آمرزنده و دوست‌دارنده است.|سوره=بروج|آیه=۱۴}} برخی ودود در اینجا را به معنای کثیرالموده دانسته‌اند.<ref>ترجمه تفسیر المیزان، علامه طباطبایی، ج۲۰، ص۴۲۰</ref> اکثر مترجمان قرآن، ودود را به معنای دوست‌دار گرفته‌اند.

ریشه این کلمه هم در قرآن آمده است: {{قرآن|إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمٰنُ وُدًّا|ترجمه=کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند، به زودی [خدای] رحمان برای آنان محبتی [در دلها] قرار می‌دهد.|سوره=مریم|آیه=۹۶}} و نیز نام یک بت در میان قوم [[حضرت نوح(ع)]]: {{قرآن|وَقَالُوا لَا تَذَرُنَّ آلِهَتَکُمْ وَلَا تَذَرُنَّ وَدًّا وَلَا سُوَاعًا وَلَا یَغُوثَ وَیَعُوقَ وَنَسْرًا|ترجمه=و گفتند: زنهار، خدایان خود را رها مکنید، و نه «وَدّ» را واگذارید و نه «سُواع» و نه «یَغُوث» و نه «یَعُوق» و نه «نَسْر» را.|سوره=نوح|آیه=۲۳}}{{پایان پاسخ}}

{{پانویس|۲}}

  | شناسه =شد

  | تیترها =شد

  | ویرایش =شد

  | لینک‌دهی =شد

  | اولویت =ج

  | کیفیت =ج