واژه عشق در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

واژه «عشق» و مشتقات آن، در [[قرآن]] نیامده است. اما کلمه محبت (دوست داشتن) مورد توجه خاص قرآن کریم بوده است؛ تا آنجا که واژه «حُبّ» (دوستی) و مشتقات آن بیش از صد بار در قرآن به کار رفته است. قرآن در مواردی (دوست داشتن بسیار) را آورده که می توان آن‌را مرادف معنای عشق دانست؛ مانند: {{قرآن|و الّذین ءَامنوا أَشدُّ حبّاً للّه|سوره = بقره| آیه = ۱۶۵| ترجمه = و کسانی که ایمان آورده‌اند، محبت بیشتری به خدا دارند.}}،  {{قرآن|.. . قَدْ شَغَفَهَا حُبًّا

}} {{قرآن|إِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ

آنچه بیشتر مورد توجه قرآن است و آیات بسیاری به آن اختصاص یافته، دوستی در راه خداست. قرآن کریم، نمونه‌ای از این محبّت خدایی را در داستان حضرت [[موسی|موسی(ع)]] نقل می‌کند و می‌فرماید: {{قرآن|وَمَا أَعْجَلَكَ عَنْ قَوْمِكَ يَا مُوسَىٰ  قَالَ هُمْ أُولَاءِ عَلَىٰ أَثَرِي وَعَجِلْتُ إِلَيْكَ رَبِّ لِتَرْضَىٰ|ترجمه = و ای موسی! چه چیز تو را (دور) از قوم خودت، به شتاب واداشته است؟ گفت: اینان در پی منند، و من ای پروردگارم به سویت شتافتم تا خشنود شوی.|سوره= طه|آیه=۸۴-۸۳}}

امام علی(ع) فرمود: {{متن عربی|وَ مَنْ‏ عَشِقَ‏ شَيْئاً أَعْشَى‏ بَصَرَهُ وَ أَمْرَضَ قَلْبَه| ترجمه=کسی که به چیزی عشق بورزد چشم‌اش کور و قلبش نسبت به آن مریض می‌شود.}}<ref>شريف الرضي، محمد بن حسين، نهج البلاغة (للصبحي صالح)، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۴۱۴ ق، ص۱۶۰.</ref>

| شاخه فرعی۱ = عبادت در قرآن

| شاخه فرعی۲ = جایگاه و اهمیت عبادت

| شاخه فرعی۳ =

  | نمایه = شد

  | تغییر مسیر =شد