نماز و بخشش گناه در کلام امام علی(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'هٔ' به 'ه')
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴: خط ۴:
این حدیث را شرح دهید: {{متن عربی|عن اميرالمؤمنين (ع) أَنّه قال: ما اهَمَّني ذنبٌ أَمهِلْتُ بعده حتي اُصلّي ركعتين و أسأل الله العافيه.|ترجمه=گناهي كه پس از آن، مهلت به جا آوردن دو ركعت نماز به من داده شود، برايم اهميت ندارد.}}
این حدیث را شرح دهید: {{متن عربی|عن اميرالمؤمنين (ع) أَنّه قال: ما اهَمَّني ذنبٌ أَمهِلْتُ بعده حتي اُصلّي ركعتين و أسأل الله العافيه.|ترجمه=گناهي كه پس از آن، مهلت به جا آوردن دو ركعت نماز به من داده شود، برايم اهميت ندارد.}}
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}از این کلام استفاده نمی‌شود که اگر کسی قصد [[توبه]] داشته باشد پس می‌تواند گناه کند. امام(ع) با این بیان می‌خواهد دیگران را از [[معصیت]] و [[نافرمانی خدا]] برحذر دارد؛ به این علت که هر لحظه ممکن است [[مرگ]] انسان از راه برسد و انسان فرصت هیچ کاری را نداشته باشد. پس بر گناه‌کاران لازم و ضروری است که هر چه زودتر دست از گناه بکشند قبل از آن که فرصت از دست برود.
== ارزش عمر ==
عمر انسان یکی از با ارزش‌ترین و گران بهاترین داشته ها در دنیا است. [[امام علی(ع)]] در روایتی می فرماید: {{متن عربی|الفرصه تمُرُّ مَرَّ السحابِ فانْتَهِزوا فُرَصَ الخیْر|ترجمه=فرصت‌ها هم چون عبور ابرها می‌گذرد، بنابراین فرصت‌های نیک را غنیمت بشمرید.}}<ref>عبده، محمد، نهج البلاغه، بیروت، دارالمعرفت، ج۴، ص۶، کلمه قصار ۲۱.</ref>
 
در پاسخ به سؤال می‌توان گفت، از این کلام استفاده نمی‌شود که اگر کسی قصد [[توبه]] داشته باشد پس می‌تواند گناه کند. امام(ع) با این بیان می‌خواهد دیگران را از [[معصیت]] و [[نافرمانی خدا]] برحذر دارد؛ به این علت که هر لحظه ممکن است [[مرگ]] انسان از راه برسد و انسان فرصت هیچ کاری را نداشته باشد. پس بر گناه‌کاران لازم و ضروری است که هر چه زودتر دست از گناه بکشند قبل از آن که فرصت از دست برود.


==نقش نماز در پاک‌سازی اعمال==
==نقش نماز در پاک‌سازی اعمال==
خط ۱۹: خط ۱۵:
{{مطالعه بیشتر}}
{{مطالعه بیشتر}}


== برای مطالعه بیشتر ==
== مطالعه بیشتر ==
* شرح غررالحکم، جمال الدین محمد خوانساری، ج۷، ص۹۷، ناشر: انتشارات دانشگاه تهران، چاپ چهارم، سال ۱۳۶۶.
* شرح غررالحکم، جمال الدین محمد خوانساری، ج۷، ص۹۷، ناشر: انتشارات دانشگاه تهران، چاپ چهارم، سال ۱۳۶۶.


۱۵٬۱۴۷

ویرایش