نشانه‌های روز قیامت: تفاوت میان نسخه‌ها

«اشراط» جمع «شرط» به معنی «علامت» و «ساعه» در اینجا به معنی «قیامت» است. این نشانه‌ها حوادث مهم و تکان دهنده‌ای است که قبل از قیامت رخ می‌دهد، حوادثی که قرآن بیان می‌کند، می‌توان آن را به سه گروه تقسیم کرد:

آیاتی در [[قرآن]] بیان شده است که دلالت بر نمایان شدن نشانه‌های قیامت دارد، و بعضی از این نشانه‌ها قبلاً اتفاق افتاده است، و بعضی دیگر قبل از قیامت اتفاق می‌افتد: {{قرآن|فَهَلْ یَنْظُرُونَ إِلاَّ السَّاعَه أَنْ تَأْتِیَهُمْ بَغْتَه فَقَدْ جاءَ أَشْراطُها|ترجمه=آیا آنها (افراد بی‌ایمان) جز این انتظاری دارند که قیامت ناگهان برپا شود، آنگاه ایمان بیاورند، در حالی که هم‌اکنون نشانه‌های آن آمده است؟|سوره=محمد|آیه=۱۸}}  در دومین آیه، سخن از نزدیکی قیامت و یکی از نشانه آن را «شق القمر» می‌داند. {{قرآن|اقْتَرَبَتِ السَّاعَه وَ انْشَقَّ الْقَمَرُ|ترجمه=قیامت نزدیک شد، و ماه از هم شکافت.|سوره=قمر|آیه=۱}}

علامه طباطبایی (ره) می‌فرماید: شق القمر که یکی از نشانه‌های قیامت است، در زمان رسول الله(ص) اتفاق افتاد.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان، ترجمه آیت الله مکارم شیرازی، قم، انتشارات اسراء، ج ۱۹، ص۶۰ و ۶۱.</ref>

در سومین آیه، اشاره به یکی دیگر از نشانه‌های نزدیکی قیامت شده است، و آن روزی است که دود غلیظی صفحه آسمان را می‌پوشاند، و به صورت عذابی در می‌آید: {{قرآن|فَارْتَقِبْ یَوْمَ تَأْتِی السَّماءُ بِدُخانٍ مُبِینٍ|ترجمه=پس در انتظار روزى باش كه آسمان دودى نمايان برمی‌‏آورد.|سوره=دخان|آیه=۱۰}} بعضی‌ها «دود» را در این آیه به معنای مجازی می‌دانند، چون در ادبیات عرب واژه «دخان» کنایه از شر و بلای فراگیر است.<ref>پیام قرآن، ج۶، ص۳۰.</ref>

در حالی که یکی از اصحاب از پیامبر اسلام(ص) سؤال می‌کند که دخان چیست؟ پیامبر(ص) آیه فوق را تلاوت می‌کند و بعد می‌فرماید: «دودی است که بین مشرق و مغرب را پر می‌کند و چهل شبانه‌روز باقی می‌ماند، امّا مؤمن حالتی شبیه به زکام به او دست می‌دهد، و کافر همچون مستان خواهد بود، و دود از بینی و گوش‌ها و پشت او بیرون می‌آید.<ref>جلال‌الدین سیوطی، تفسیر الدر المنثور، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۹۹۲ م، ج۶، ص۲۹.</ref>

از بخش دیگری از آیات قرآن استفاده می‌شود که در پایان این جهان، انقلاب عظیم در کائنات و آسمان و زمین رخ می‌دهد؛ و مرگ این جهان، مرگ تدریجی نیست، بلکه ناگهانی و دفعی و توأم با حوادث تکان‌دهنده است. البته بعضی‌ها مرگ جهان را تدریجی می‌دانند. یعنی این‌که تمام موجودات حتی آسمان و زمین حرکت آنها به سوی معاد است. طبق نص صریح قرآن این آسمان و زمین تبدیل به آسمان و زمین دیگر می‌شوند: {{قرآن|یَوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ غَیْرَ الْأَرْضِ وَ السَّماواتُ|ترجمه=روزی است که زمین به غیر این زمین، مبدل شده و آسمان‌ها نیز به غیر این آسمان‌ها، مبدل می‌شوند.|سوره=ابراهیم ۴۸}}<ref>. ابراهیم/ ۴۸.</ref>

 

از جمله ای از این حوادث:

 

۱. متلاشی شدن کوه‌ها: قرآن برای متلاشی شدن کوه‌ها، هشت مرحله را ذکر می‌کند: نخست: کوه‌ها به لرزه در می‌آیند.<ref>مزمل/ ۱۴.</ref> در مرحله دوّم: از جا کنده می‌شوند.<ref>حاقه/ ۱۴.</ref> در مرحله سوّم: به حرکت در می‌آیند<ref>طور/ ۱۰.</ref> در مرحله چهارم: درهم کوبیده می‌شوند<ref>حاقه/ ۱۴.</ref> در مرحله پنجم: به صورت توده‌ای از شن‌های متراکم در می‌آیند.<ref>مزمل/ ۱۴.</ref> در مرحله ششم: به صورت گرد و غبار پراکنده می‌شوند<ref>واقعه/۶–۵.</ref> در مرحله هفتم: به شکل پشم‌های حلاجی که با تندباد حرکت کند، و تنها رنگی از آنها در آسمان دیده شود: در می‌آیند<ref>قارعه/ ۵.</ref> و سرانجام در آخرین مرحله، شبحی از آنها همچون شبح یک سراب در یک بیابان خشک باقی می‌ماند.<ref>نبأ/ ۲۰.</ref> آیا این انفجارات از راه نظام اتمی آنهاست یا از بیرون به آن ضربه‌ای می‌خورد؟ هیچ‌کس به درستی نمی‌تواند پاسخ آن را بدهد و علم نیز از آن عاجز است.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، پیام قرآن، قم، انتشارات مدرسه امیرالمؤمنین(ع)، چاپ چهارم، ۱۳۷۴، ج۶، ص۳۰.</ref>

 

۲. انفجار دریاها: یکی دیگر از نشانه‌های پایان این جهان، انفجار دریاها است {{قرآن|و اذا البحار فُجّرت}}<ref>انفطار/ ۳.</ref> آن زمان که دریاها منفجر گردد.

 

۳. زلزله‌های عظیم و ویرانگر: {{قرآن|إِنَّ زَلْزَلَه السَّاعَه شَیْءٌ عَظِیمٌ}} زلزله رستاخیز مطلب مهمی است. سپس می‌افزاید: «روزی که آن را می‌بینید (چنان گرفتار وحشت می‌شوید که) مادران شیرده کودکان خود را فراموش می‌کنند، هر زن بارداری جنین خود را به زمین می‌نهد؛ و مردم را مست می‌بینی، در حالی که مست نیستند، ولی عذاب خدا شدید است.»<ref>حج۲–۱.</ref>

 

۴. تاریک شدن خورشید و ماه و ستارگان: {{قرآن|إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ وَ إِذَا النُّجُومُ انْکَدَرَتْ}}<ref>. تکویر/ ۲.</ref> در آن هنگام که طومار خورشید درهم پیچیده شود و ستارگان تاریک گردد.

 

{{قرآن|وَ إِذَا الْکَواکِبُ انْتَثَرَتْ}}<ref>انفطار/ ۲.</ref>

 

۵. شکافتن کرات آسمانی: {{قرآن|اذ السماء انشقّت}} در آن هنگام که آسمان (کرات آسمانی) شکافته شود.<ref>انشقاق/ ۱؛ حاقه/ ۱۶؛ فرقان/ ۲۵؛ انفطار/ ۱.</ref>

نشانه دیگر این است که: {{قرآن|ترجمه=هنگامی که زمین شدیداً به لرزه درآید و بارهای سنگین خود را خارج سازد.|سوره=زلزال|آیه=۱و۲}}

زلزله‌ای که سرتاسر زمین را به هنگام رستاخیز روی می‌دهد، و تمام دفینه‌ها و انسان‌ها را از قبرها بیرون می‌ریزند.

۱. تفسیر نمونه، حضرت آیت الله مکارم شیرازی، ج۲۶، ص۱۷۰، ج۲۱، ص۴۴۶ – ۴۵۰.

 

۲. تفسیر المیزان، علامه طباطبایی، ج۲۰، ص۶۸۹.

 

۳. پیام قرآن، آیت الله مکارم شیرازی، ج۶، ص۴۵–۲۱.

 

۴. منشور جاوید، استاد جعفر سبحانی، ج۹، ص۲۶۴ – ۲۵۵.

 

|شاخه فرعی۱ = معادشناسی در قرآن

|شاخه فرعی۲ = اثبات معاد

|شاخه فرعی۳ =

  | شناسه =

  | تیترها =

  | ویرایش =

  | لینک‌دهی =

  | اولویت =

  | کیفیت =