۲٬۱۵۱
ویرایش
←عفاف در فقر
(←عفاف در مسائل شهواني جنسي: اصلاح ارقام) |
|||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
==عفاف در فقر== | ==عفاف در فقر== | ||
افراد فقیر که ایمان‌شان به خدا قوی‌تر است، به گونه‌ای حفظ ظاهر کرده و زندگی می‌کنند که از شدت خويشتنداري و عفاف، افراد بي‌اطلاع، آنها را غني مي‌پندارند. آنها زبان به شكوه نمي‌گشايند و در عين نيازمندي شديد، همچون بي‌نيازان گام بر مي‌دارند، ولي بر آگاهان رنگ رخساره آنها از سرّ درون‌شان خبر مي‌دهد. | افراد فقیر که ایمان‌شان به خدا قوی‌تر است، به گونه‌ای حفظ ظاهر کرده و زندگی می‌کنند که از شدت خويشتنداري و عفاف، افراد بي‌اطلاع، آنها را غني مي‌پندارند. آنها زبان به شكوه نمي‌گشايند و در عين نيازمندي شديد، همچون بي‌نيازان گام بر مي‌دارند، ولي بر آگاهان رنگ رخساره آنها از سرّ درون‌شان خبر مي‌دهد. | ||
در نگاه [[قرآن]] این افراد عفیف هستند | در نگاه [[قرآن]] این افراد عفیف هستند: {{قرآن|لِلْفُقَراءِ الَّذينَ أُحْصِرُوا في سَبيلِ اللَّهِ لا يَسْتَطيعُونَ ضَرْباً فِي الْأَرْضِ يَحْسَبُهُمُ الْجاهِلُ أَغْنِياءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُمْ بِسيماهُمْ لا يَسْئَلُونَ النَّاسَ إِلْحافاً وَ ما تُنْفِقُوا مِنْ خَيْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَليمٌ|ترجمه=(انفاق) براى نيازمندانى باشد كه در راه خدا، در تنگنا قرار گرفتهاند؛ نمىتوانند مسافرتى كنند و از شدّت خويشتندارى، افراد ناآگاه آنها را بىنياز مىپندارند؛ امّا آنها را از چهرههايشان مىشناسى؛ و هرگز با اصرار چيزى از مردم نمىخواهند. و هر چيز خوبى در راه خدا انفاق كنيد، خداوند از آن آگاه است.|سوره= بقره|آیه=۲۷۳}} | ||
قرآن فقرای عفیف را بهترین مصداق برای صدقات می‌داند و باید [[انفاق در قرآن|انفاق]] مومنان به این افراد در اولویت باشد.<ref> مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، تهران، دار الكتب الإسلامية، چاپ دهم، 1371ش، ج2، ص356.</ref> | |||
جمعي از مفسران شأن نزول آن را [[اصحاب صفه]] دانسته‌اند، آنها گروهی از مسلمانان مكه و اطراف مدينه بودند كه نه خانه‌اي در مدينه داشتند و نه خويشاونداني كه به منزل آنها بروند، ولي در عين حال، در نهايت عفت‌ورزی در محلي كه به صورت سكوي بزرگي در كنار [[مسجد النبی(ص)]]، زندگي مي‌كردند. آنها مجاهداني بودند كه به فرمان [[رسول الله(ص)]] به ميدان جنگ حركت مي‌كردند و در عين گرسنگي و نيازمندي شديد، به عزت نفس و خويشتن داري، عفت خويش را حفظ مي‌كردند.<ref>مكارم شيرازي، ناصر، اخلاق در قرآن، انتشارات مدرسه الامام علي بن ابيطالب(ع)، ج ۲، ص۳۰۷. </ref> | جمعي از مفسران شأن نزول آن را [[اصحاب صفه]] دانسته‌اند، آنها گروهی از مسلمانان مكه و اطراف مدينه بودند كه نه خانه‌اي در مدينه داشتند و نه خويشاونداني كه به منزل آنها بروند، ولي در عين حال، در نهايت عفت‌ورزی در محلي كه به صورت سكوي بزرگي در كنار [[مسجد النبی(ص)]]، زندگي مي‌كردند. آنها مجاهداني بودند كه به فرمان [[رسول الله(ص)]] به ميدان جنگ حركت مي‌كردند و در عين گرسنگي و نيازمندي شديد، به عزت نفس و خويشتن داري، عفت خويش را حفظ مي‌كردند.<ref>مكارم شيرازي، ناصر، اخلاق در قرآن، انتشارات مدرسه الامام علي بن ابيطالب(ع)، ج ۲، ص۳۰۷. </ref> | ||