۱۱٬۸۷۷
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
| خط ۵: | خط ۴: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
تعبیر «أَنَا عَبْدُکَ الضَّعِیفُ» در دعای کمیل توسط امام علی(ع) را در اشاره به آیه {{قرآن|وَخُلِقَ الْإِنْسَانُ ضَعِيفًا|سوره=نساء |آیه=۲۸|ترجمه=انسان ضعیف خلق شده است}} دانسته‌اند. انسان ضعیف است زیرا | تعبیر «أَنَا عَبْدُکَ الضَّعِیفُ» در دعای کمیل توسط امام علی(ع) را در اشاره به آیه {{قرآن|وَخُلِقَ الْإِنْسَانُ ضَعِيفًا|سوره=نساء |آیه=۲۸|ترجمه=انسان ضعیف خلق شده است}} دانسته‌اند. انسان ضعیف است زیرا هوای نفس در انسان وجود دارد و انسان همیشه با خواسته‌های آن در ستیز است.<ref>علامه طباطبائی، محمد حسین، تفسیر المیزان، ترجمه صالحی کرمانی، بنیاد علمی و فکری علامه طباطبائی، ج۴، ص۴۳۳.</ref> امام علی(ع) در این دعا مراتب ناتوانی خود را در کنار [[مقام بندگی]] ابراز می‌کند: {{متن عربی|أَنَا عَبْدُکَ}}. این مقام بندگی، مرتبه‌ای است بزرگ که کسی به آن مقام نمی‌رسد مگر آن که دارای [[قلب سلیم]] باشد و خود را در هر حال در مرتبه رضا و تسلیم قرار دهد. | ||
مقصود از ضعیف بودن انسان، این است او در مقابل خواهش‌های نفسانی و شهوات، ضعیف و ناتوان است. و امام(ع) در این فراز از [[دعای کمیل]] با اظهار به [[مقام عبودیت]] و با اطمینان به مرتبه بندگی خود، ابراز ضعف و ناتوانی کرده و شدت نیازمندی خود به خداوند را اشاره کرده است. | مقصود از ضعیف بودن انسان، این است او در مقابل خواهش‌های نفسانی و شهوات، ضعیف و ناتوان است. و امام(ع) در این فراز از [[دعای کمیل]] با اظهار به [[مقام عبودیت]] و با اطمینان به مرتبه بندگی خود، ابراز ضعف و ناتوانی کرده و شدت نیازمندی خود به خداوند را اشاره کرده است. | ||