۱۱٬۸۷۷
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷ |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۶: | خط ۶: | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
[[پرونده:مراسم نمادین تعزیه اسارت اهلبیت امام حسین(ع).jpg|بندانگشتی|مراسم نمادین تعزیه اسارت اهلبیت امام حسین(ع)]] | [[پرونده:مراسم نمادین تعزیه اسارت اهلبیت امام حسین(ع).jpg|بندانگشتی|مراسم نمادین تعزیه اسارت اهلبیت امام حسین(ع)]] | ||
[[فهرست همسران و فرزندان امام حسین(ع)|اهلبیت امام حسین(ع)]] به همراه دیگر بازماندگان حادثه کربلا، پس از [[شهادت امام حسین(ع)]] | [[فهرست همسران و فرزندان امام حسین(ع)|اهلبیت امام حسین(ع)]] به همراه دیگر بازماندگان حادثه کربلا، پس از [[شهادت امام حسین(ع)]] در روز دهم محرم سال ۶۱ هجری، اسیر شدند. | ||
در | اسیران واقعه کربلا، در روز دوازدهم محرم، به سوی کوفه حرکت داده شدند. این اسیران، برای مدتی در کوفه نگه داشته شدند و سپس به سوی شام برده شدند. کاروان اسیران در روز اول ماه صفر به دمشق رسیدند و چند روزی نیز در دمشق ماندند. محققان خروج از دمشق را به معنای پایان اسارت اسیران واقعه کربلا دانستهاند و به همین جهت مدت اسارت اهلبیت امام حسین(ع) را حدود یک ماه بوده است. | ||
این فاجعه، نقض آشکار قوانین اسلام بود؛ چرا که اسیر گرفتن زن و مرد مسلمان از نظر اسلام مردود؛ است همان گونه که علی(ع) نیز در جنگ جمل اسیر کردن زنان را روا نشمرد و عایشه را به همراهی تعدادی از زنان به شهر خودش بازگرداند؛ اما متجاوزان اموی بازماندگان و فرزندان پیامبر(ص) را به اسارت گرفته، مثل اسیران کافر، از کوفه به شام فرستادند، چهرهٔ زنان اسیر را بر اهالی شهرها و روستاهایی که بر سر راه بود، نشان دادند<ref>اللهوف، سید بنطاوس ص۱۵۲، ترجمه، محمد جواد مولوینیا، چاپ دوم، قم، انتشارات سرور، ۱۳۷۹.</ref> و با آنها در نهایت سنگدلی و خشونت مانند کنیزان و غلامانی که از بیگانه گرفته باشند، رفتار کردند.<ref>اللهوف، سید بنطاوس، ص۱۲۶.</ref> | این فاجعه، نقض آشکار قوانین اسلام بود؛ چرا که اسیر گرفتن زن و مرد مسلمان از نظر اسلام مردود؛ است همان گونه که علی(ع) نیز در جنگ جمل اسیر کردن زنان را روا نشمرد و عایشه را به همراهی تعدادی از زنان به شهر خودش بازگرداند؛ اما متجاوزان اموی بازماندگان و فرزندان پیامبر(ص) را به اسارت گرفته، مثل اسیران کافر، از کوفه به شام فرستادند، چهرهٔ زنان اسیر را بر اهالی شهرها و روستاهایی که بر سر راه بود، نشان دادند<ref>اللهوف، سید بنطاوس ص۱۵۲، ترجمه، محمد جواد مولوینیا، چاپ دوم، قم، انتشارات سرور، ۱۳۷۹.</ref> و با آنها در نهایت سنگدلی و خشونت مانند کنیزان و غلامانی که از بیگانه گرفته باشند، رفتار کردند.<ref>اللهوف، سید بنطاوس، ص۱۲۶.</ref> |