محل حشر انسان‌ها: تفاوت میان نسخه‌ها

محل حشر انسان‌ها كجاست آيا همين دنيا است يا مكان ديگري می‌باشد؟

==تعیین سرنوشت در صحرای محشر==

آنچه به طور صريح از فرمايش قرآن كريم استفاده مي‌شود اين است كه بعد از به هم خوردن نظام اين عالم و [[نفخ صور]]، مردگان جهت تعيين سرنوشت نهايي شان زنده مي شوند، فوج فوج و گروه گروه وارد [[صحراي محشر]] كه محل تجمع خلايق است، مي‌شوند.<ref>قرباني لاهيجي، زين العابدين، به سوي جهان ابدي، انتشارات سايه، چاپ اول، ۱۳۷۵، ص۳۵۵.</ref> و نفخ صوري كه مردگان با آن زنده مي شوند، نفخ دومي است.<ref>طباطبايي، سيد محمد حسين، بررسي هاي اسلامي، قم، مؤسسه انتشارات هجرت، بي تا، ص۳۱۶؛ و ر.ك: ديوني، امير، حيات جاودانه، معاونت امور اساتيد و دروس و معارف اسلامي، چاپ اول، ۱۳۷۵، ص۲۸۳.</ref>  

==زمین مکان صحرای محشر==

از ظاهر بعضي از آيات شريفه قرآن كريم و رواياتي كه در ذيل آنها بيان شده‌اند، استفاده مي‌شود که محل حشر انسان‌ها زمين است نه جاي ديگر. يكي از آياتي كه مي‌توان گفت، نسبتاً اين مسأله را واضح كرده است آيه ۴۸ [[سوره ابراهيم]] است كه اوصاف زمين و آسمان را در آستانه قيامت بيان مي كند و مي‌فرمايد: {{قرآن|يَوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ غَيْرَ الْأَرْضِ وَالسَّمَاوَاتُ ۖ وَبَرَزُوا لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ|ترجمه=در آن روز (روز قيامت) زمين و آسمان، به زمين و آسمان ديگری تبديل مي شوند.}}

در ذيل اين آيه شريفه رواياتي از [[ابن عباس]] نقل شده است که: «در زمين و آسمان کاهش و افزایشی پديد مي آيد، پستي و بلندي هاي زمين، درختان و... نابود مي شوند و زمين امتداد پيدا كرده وسيعتر مي شود، زميني به وجود مي آيد كه خوني در آن ريخته نشده باشد و گناهي بر روي آن صورت نگرفته باشد؛ خورشيد، ماه و ستارگان آسمانها نيز از بين مي روند.»<ref>سبّاعي، ابراهيم، سفر في عالم البعث الي يوم الحشر، بيروت، دارالمحجه البيضاء، چاپ اول، ۱۴۲۳ هـ ، ص۱۹۶.</ref>  

در منابع اهل سنت در ذيل آيه فوق روايتي آمده است كه [[پیامبر(ص)]] فرمود: «در روز قيامت مردم وارد زمين كاملاً سفيد رنگ مي شوند...»<ref>عمر سليمان الاشقر، اليوم الآخر، القيامه الكبري، اردن، دارالنفاس، چاپ نهم، ۱۴۲۱، ص۶۵، به نقل از صحيح بخاري و مسلم.</ref> اينكه در حديث تعبير زمين آمده است شاهد بر مدعا است كه محل حشر انسان‌ها زمين است.  

مرحوم علامه طباطبايي(ره) در ذيل آيه سوم [[سوره انشقاق]] {{قرآن|و اذا الارض مُدّت}} روايتي را از كتاب درالمنثور سيوطي نقل مي كند كه پیامبر(ص) فرمود: «زمين در روز قيامت مثل چرم دباغي شده كشيده مي‌شود، آنگاه هر انسان فقط به اندازه جاي دو پاي خود جا دارد.»<ref>طباطبايي، سيد محمد حسين، تفسير الميزان، جامعه مدرسين، ج۲۰، ص۲۴۷.</ref>  

بنابراين از ظاهر آيات شريفه (ابراهيم، ۴۸، انشقاق، ۳) و رواياتي كه در ذيل آنها وارد شده‌اند، استفاده مي شود كه محل و مكان حشر انسان‌ها در روز قيامت زمين است امّا نه زمين فعلي، بلكه زميني كه بعد از به هم خوردن نظام فعلي عالم پديد مي آيد و متناسب با وضعیت عالم آخرت است.  

==تغییر صفات زمین در روز قیامت==

در [[سوره زلزال]] كه سخن از آغاز [[قيامت]] است چنين آمده است: «در آن زمان كه زمين به زلزله مي افتد و سنگيني هاي درونش را بيرون مي ريزد.»<ref>زلزال/ ۱ و ۲.</ref> و در [[سوره الحاقه]] آمده است كه «زمين و كوهها برداشته و در هم كوبيده مي شوند و در آن روز واقعه عظيمي روي مي دهد.»<ref>الحاقه/ ۱۴ و ۱۵.</ref> و در [[سوره طه]] اینچنین آمده است كه «از تو (پيامبر) درباره كوهها سؤال مي كنند، بگو پروردگارم آنها را از هم متلاشي مي كند، سپس آن را به صورت زميني هموار در مي آورد، آنچنان كه اعوجاج و پستي و بلندي در آن نخواهي ديد، در آن روز مردم از دعوت كننده اي كه هيچ انحرافي در او نيست، پيروي مي كنند و صداها در برابر خداوند مهربان به خشوع مي گرايد، آنچنان كه جز صداي آهسته نمي شنوي.»<ref>طه/ ۱۰۵ـ۱۰۸.</ref> در آغاز سوره تكوير نيز سخن از خاموش شدن خورشيد وتاريك شدن ستارگان و حركت كوه‌ها به ميان آمده و در آغاز سوره انفطار از شكافتن آسمان ها و پراكنده شدن كواكب و سپس برانگيخته شدن مردگان از قبرها مطالبی ذکر شده است.  

از مجموع اين آيات و مانند آن و همچنين آيات مختلفي كه مي گويند انسانها از قبرها بار ديگر برانگيخته

مي شوند.<ref>يس/ ۵۱، قمر/ ۷، معارج/ ۴۳، حج/ ۷ و...</ref> به خوبي استفاده مي شود كه نظام كنوني جهان به اين صورت باقي نمي ماند ولي به كلّي نابود هم نمي شود بلكه اين جهان در هم مي ريزد و مردم به يك زمين كاملاً صاف و كاملتر قدم مي گذارند<ref>مكارم شيرازي، ناصر،‌ تفسير نمونه، تهران، دارالكتب الاسلاميه، چاپ نهم، ۱۳۶۹، ج۱۰، ص۳۹۰ ـ ۳۹۲.</ref>

*شهيد عبدالحسين دستغيب. قيامت در قرآن. انتشارات اسلامي، هفتم، ۱۳۷۶.

*عبدلحسین دست غیب، معاد، كتابخانه مسجد جامعه عتيق شيراز، بي تا، بي نو.

*ناصر مكارم شيرازي، پيام قرآن، ج۵ و ۶، دارالكتب الاسلاميه، تهران، پنجم، ۱۳۷۷.

*زين العابدين قرباني لاهيجي، بسوي جهان ابدي، سايه ۱۳۷۵، اول.

*محمدباقر شريعتي سبزواري، معاد در نگاه وحي و فلسفه، چاپ دانشگاه تهران. دوم، ديماه ۱۳۶۳.

*سيدمحمد حسين تهراني، معادشناسي، ج۱ـ۵، علامه طباطبايي، مشهد، چهارم، ۱۴۱۸ هـ .

*جعفر سبحاني، معاد انسان و جهان، ۲۸۸ـ۲۸۹، كتابخانه صدرا، ديماه ۱۳۵۸.

==منابع==

|شاخه فرعی۳ =  

  | ناوبری =  

  | نمایه =  

  | ارجاعات =  

  | بازبینی =  

  | تکمیل =