۶٬۷۱۹
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
كمی از زندگی شيخ علی كركی برای من بنويسيد؛ خيلی علاقمندم كه واقعيت‌هایی از زندگی ايشان | كمی از زندگی شيخ علی كركی برای من بنويسيد؛ خيلی علاقمندم كه واقعيت‌هایی از زندگی ايشان بدانم. | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{درگاه|حوزه و روحانیت}} | {{درگاه|حوزه و روحانیت}} | ||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
== آغاز زندگی و شروع تحصیل == | == آغاز زندگی و شروع تحصیل == | ||
علی بن حسین بن عبدالعالی در سال | علی بن حسین بن علی بن محمد بن عبدالعالی کرکی در سال ۸۶۸ق در روستای کَرَک نوح، از توابع بقاع لبنان، به‌دنیا آمد. لقب او نورالدین و کنیه‌اش ابوالحسن بود و به محقق کرکی، محقق ثانی و خاتم المجتهدین شهرت یافت.<ref>السبحانی، جعفر، المحقق الکرکی (رجل العلم و السیاسة)، قم، مؤسسة الإمام الصادق (ع)، ۱۴۲۴ق، ص۱۸؛ نیز: جعفریان، رسول، کاوش‌های تازه در باب روزگار صفوی، قم، نشر اديان، ۱۳۸۴ش، ص۷۹.</ref> از دیگر القاب او به القابی چون علائی<ref>الحسون، محمد، حياة المحقق الكركي و آثاره، بی‌جا، بی‌نا، ۱۴۲۳ق، ج۱، ص۵۰-۵۱.</ref> و مُروّج المذهب یا مولی المروج می‌توان اشاره کرد.<ref>الحسون، حياة المحقق الكركي و آثاره، ج۱، ص۵۶.</ref> | ||
پس از آموزش‌های ابتدایی در فقه شیعه در زادگاه خود، نزد استادانی چون علی بن هلال جزائری، برای آموزش در فقه سایر مذاهب اسلامی به شام، فلسطین و مصر سفر کرد.<ref>السبحانی، جعفر، موسوعة طبقات الفقهاء، قم، مؤسسة الإمام الصادق(ع)، ۱۴۱۸ق، ج۱۰، ص۱۶۳.</ref> محقق کرکی برای تکمیل تحصیلات خود به نجف مهاجرت کرد؛ هجرتی که با آغاز شهرت او به عنوان فقیهی توانا در فقه شیعه همراه شد.<ref>افندی الصبهانی، عبدالله بن عیسی‌بیک، ریاض العلماء و حیاض الفضلاء، تحقیق السید محمود المرعشی و السید احمد الحسینی، بیروت، مؤسسة التاریخ العربی، ۱۴۳۱ق، ج۳، ص۴۴۱.</ref> برخی محققان حضور محقق کرکی در عراق را بیشتر برای تدریس دانسته‌اند، چون در منابع از استادان او در نجف یادی نشده است.<ref>السبحانی، المحقق الکرکی (رجل العلم و السیاسة)، ص۲۳.</ref> | |||
== | پس از مدتی تحصيل در كرک به روستای ميس رفت و در آن جا به تحصيل و تدريس پرداخت. سپس، عازم جبل عامل لبنان شد و در حوزهٔ علميهٔ آن جا به تحصيل پرداخت. آنگاه رهسپار حوزهٔ علميهٔ دمشق شد و پس از مدتی، اين شهر را به مقصد بيت المقدس ترک كرد و مدتی را نيز در شهر الخليل گذراند و به تحقيق و دانش‌اندوزی پرداخت. سپس، محقق کرکی رهسپار مركز حوزهٔ اهل‌سنت در مصر گرديد.<ref>گلشن ابرار، همان، ص۱۶۵.</ref> و پس از مدتی رهسپار عراق شد تا به تكميل تحصيلات خود بپردازد.<ref>عقيقي بخشايشي، عبدالرحيم، فقهاي نامدار شيعه، قم، كتابخانه آيت الله مرعشي نجفي، چاپ دوم، ۱۳۷۲ش، ص۱۹۵؛ ريحانه الادب، همان، ص۲۴۵.</ref> | ||
== استادان == | |||
محقق كرکی محضر استادان مختلفی را درک كرد و از خرمن دانش آنان بهره جست تا اينكه به مقام اجتهاد دست يافت. در ادامه به ذكر نام چند تن از اساتيد ايشان می پردازيم: | محقق كرکی محضر استادان مختلفی را درک كرد و از خرمن دانش آنان بهره جست تا اينكه به مقام اجتهاد دست يافت. در ادامه به ذكر نام چند تن از اساتيد ايشان می پردازيم: | ||
| خط ۳۶: | خط ۳۸: | ||
او علاوه بر اينها از ابی يحيی زكريا انصاری (درگذشتهٔ ۹۲۶ ق) و كمال الدين ابراهيم بن محمد بن ابی شريف قريشی (درگذشتهٔ ۹۲۳ق) از علمای اهل‌سنت نيز بهره علمی برده است.<ref>گرجي، ابوالقاسم، تاريخ فقه و فقهاء، تهران، سازمان مطالعه و تدوين كتب علوم انساني دانشگاهها (سمت)، چاپ اول، ۱۳۷۵ش، ص۲۲۶ و ۲۲۷؛ گلشن ابرار، همان، ص۱۶۶، به نقل از فوائد رضويه، ص۳۴۱.</ref> | او علاوه بر اينها از ابی يحيی زكريا انصاری (درگذشتهٔ ۹۲۶ ق) و كمال الدين ابراهيم بن محمد بن ابی شريف قريشی (درگذشتهٔ ۹۲۳ق) از علمای اهل‌سنت نيز بهره علمی برده است.<ref>گرجي، ابوالقاسم، تاريخ فقه و فقهاء، تهران، سازمان مطالعه و تدوين كتب علوم انساني دانشگاهها (سمت)، چاپ اول، ۱۳۷۵ش، ص۲۲۶ و ۲۲۷؛ گلشن ابرار، همان، ص۱۶۶، به نقل از فوائد رضويه، ص۳۴۱.</ref> | ||
== | == محقق کرکی در ایران == | ||
در پی دعوت شاه اسماعیل صفوی از ایشان برای حضور در ایران به سال۹۱۶ق و مناسب بودن زمینه برای رشد و تعالی فرهنگ تشیع محقق کرکی به ایران آمد.<ref>ميرزا عبدالله افندي، رياض العلماء، و حياض الفضلاء، قم، مطبعه الخيام، چاپ اول، ۱۴۰۱ق، ج۳، ص۴۴۵؛ گلشن ابرار، همان، ص۱۶۶.</ref> | در پی دعوت شاه اسماعیل صفوی از ایشان برای حضور در ایران به سال۹۱۶ق و مناسب بودن زمینه برای رشد و تعالی فرهنگ تشیع محقق کرکی به ایران آمد.<ref>ميرزا عبدالله افندي، رياض العلماء، و حياض الفضلاء، قم، مطبعه الخيام، چاپ اول، ۱۴۰۱ق، ج۳، ص۴۴۵؛ گلشن ابرار، همان، ص۱۶۶.</ref> | ||