|
|
(۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) |
خط ۱: |
خط ۱: |
| {{شروع متن}} | | {{شروع متن}} |
| {{سوال}} | | {{سوال}} |
| آیا این روایت درست است: «در زمان غیبت، اعیاد بر ما حزن است» یا «عید قربان بر ما حزن است»؟{{پایان سوال}} | | آیا روایتی وجود دارد که شیعیان باید در زمان غیبت امام زمان (عج) حتی در اعیاد هم محزون باشند؟ |
| | {{پایان سوال}} |
| {{پاسخ}} | | {{پاسخ}} |
| {{درگاه|مهدویت}} | | {{درگاه|مهدویت}} |
|
| |
|
| روایتی که میگوید «در زمان غیبت، اعیاد بر ما حزن است» در کتب معتبر روایی نیامده است؛ البته بر عکس آن روایاتی وجود دارد که شیعیان را بر شادی نیز تشویق میکنند و این یعنی بنا نیست شیعه در روزهای عید محزون باشند. | | روایتی که شیعیان را در زمان غیبت محزون بخواند، وجود ندارد. در مقابل، روایاتی وجود دارد که شیعیان را بر شادی نیز تشویق میکنند. [[امام علی(ع)]] فرمود:{{متن عربی|إِنَّا لَنَفْرَحُ لِفَرَحِكُمْ وَ نَحْزَنُ لِحُزْنِكُمْ|ترجمه=ما در شادمانی شما شاد و برای اندوه شما اندوهگین میشویم.}}<ref>موسوی اصفهانی، محمد تقی، مکیال المکارم، ج۱، ص۹۴.</ref> از این روایت بهدست آوردهاند که در دوران غیبت امام زمان(عج) نیز امام با شادی ما شاد و با غمهای ما غمناک است و شیعه در عصر غیبت، هم حزن دارد و هم شادی و هر کدام جایگاه خاص خود را دارند. |
|
| |
|
| [[امام علی (ع)]] فرمود:{{متن عربی|إِنَّا لَنَفْرَحُ لِفَرَحِكُمْ وَ نَحْزَنُ لِحُزْنِكُمْ|ترجمه=ما در شادمانی شما شاد و برای اندوه شما اندوهگین میشویم.}}<ref>موسوی اصفهانی، محمد تقی، مکیال المکارم، ج۱، ص۹۴.</ref> این یعنی امروزه و در عصر غیبت نیز امام عصر با شادی ما شاد و با غمهای ما شریک غم است و این بدان معناست که شیعه در عصر غیبت، هم حزن دارد و هم شادی و هر کدام جایگاه خاص خود را دارند و بر محزون بودن ما در همه زمانها و در عیدها دستوری نیامده است. | | البته به این نکته توجه داده شده که یکی از نشانههای دوستی، محزون بودن در فراق و دوری از محبوب است؛ بدیهی است که علاقمندان به امام زمان (ع) در دوران غیبت در فراق او اندوهگین هستند و این حزن و اندوه را به گونههای مختلفی بروز میدهند. [[سدیر صیرفی]] نقل میکند که به خدمت [[امام صادق(ع)]] رفتیم. امام را در حال گریه و ناله دیدیم که همچون مادر فرزند از دست داده، میگریست. در این حالت میگفت: مولای من! غیبت تو، خواب را از چشمانم ربوده و زمین را بر من تنگ نموده و آسایش دلم را از من گرفته است.<ref>ابن بابویه، محمد، کمال الدین، ج۲، باب ۳۴، ص۲۱.</ref> |
|
| |
|
| البته باید یادآور شد که یکی از نشانههای دوستی، محزون بودن در فراق و دوری از دوست و محبوب است؛ بدیهی است که علاقمندان به امام زمان(ع) در دوران غیبت در فراق او اندوهگین هستند و این حزن و اندوه را به گونههای مختلفی بروز میدهند.
| |
|
| |
| امامان معصوم نیز به خاطر غیبت امام زمان (ع) میگریستند به عنوان نمونه، [[سدیر صیرفی]] میگوید: به خدمت مولایمان [[امام صادق (ع)]] رفتیم و امام را در حال گریه و ناله دیدیم. او آنگاه حالت امام را اینگونه تشریح میکند: او همچون مادر فرزند از دست داده، میگریست، اندوه از گونههای مبارکش پیدا بود و رنگ چهرهاش تغییر کرده بود؛ اشکهای او لباسش را خیس کرده بود و در این حالت میگفت: مولای من! غیبت تو، خواب را از چشمانم ربوده و زمین را بر من تنگ نموده و آسایش دلم را از من گرفته است؛ مولای من! غیبت تو، بلا و مصیبت مرا به فاجعههای ابدی پیوند داده است.<ref>ابن بابویه، محمد، کمال الدین، ج۲، باب ۳۴، ص۲۱.</ref>
| |
|
| |
| این روایات بیانگر این حقیقت هستند که شیعه در عصر غیبت بخاطر دوری فیزیکی از امام محزون است ولی این حزن را میتواند با عمل به دستورات اهل بیت(ع) و ساختن جامعهای ایدهآل و مورد رضایت خدا و رسول و اهل بیت، به شادی تبدیل کند و در روزهای عید نیز با دعا بر فرج آن حضرت به یاد امام خویش باشد و شادیهای مورد قبول شرع را در زندگی خود داشته باشد و در کنار معنویات از لذتهای مادی و دنیوی هم که خدا اجازه داده است بهره ببرد.
| |
| {{پایان پاسخ}} | | {{پایان پاسخ}} |
|
| |
|
خط ۳۴: |
خط ۳۰: |
| | ارجاعات = | | | ارجاعات = |
| | بازبینی نویسنده = | | | بازبینی نویسنده = |
| | بازبینی = | | | بازبینی =شد |
| | تکمیل = | | | تکمیل = |
| | اولویت =ج | | | اولویت =ج |