متکلمان شیعه: تفاوت میان نسخه‌ها

در سه قرن اول هجری که عصر [[ائمه]] بوده، [[شاگردان ائمه|شاگردان]] و یاران آنان، متکفل ترویج عقاید حقه بوده‌اند که از بعضی آن‌ها آثاری به صورت علمی مدون به یادگار مانده و بسیاری دیگر در قالب احادیث و روایات از طریق آنان از اهل بیت (ع) به ما رسیده است که امروزه به عنوان ذخیره ارزشمندی در اختیار شیعیان وجود دارد، و علم [[کلام شیعه]] را از دیگر فرقه‌ها متمایز و خالص می‌گرداند.<ref>با استناد از دوره سه جلدی سبحانی، «معجم طبقات المتکلمین»، قم، نشر مؤسسه امام صادق ـ علیه السلام-.</ref> [[هشام بن حکم]]، [[مفضل بن عمر]] از [[اصحاب امام باقر(ع)]] در میان [[اصحاب ائمه]] (ع) شخصیت‌های بارزی در علم [[عقاید]] و [[کلام]] می‌باشند و [[توحید مفضل]] کتابی است که از مفضل بن عمر به یادگار مانده است.

قرن چهارم و پنجم هجری، که قریب به زمان ائمه (ع) است، قرن ظهور متکلمین بزرگ شیعه، که پایه‌گذار مکتب کلامی شیعه بوده‌اند می‌باشد.

در این قرن عالمانی همچون، ابن بابویه، معروف به [[شیخ صدوق]]، [[شیخ مفید]]، [[ابن جنید]]، [[خاندان نوبختی|نوبختی‌ها]]، [[کلینی]]، سید رضی، سید مرتضی، شیخ طوسی ظهور و بروز کرده‌اند و نقش مهمی را در تبیین مسائل کلامی اهل بیت (ع) و تحکیم ریشه‌های اعتقادی شیعه داشته‌اند.

ابو منصور طبرسی از اهالی طبرستان و هم عصر خواجه نصیر طوسی بوده است. از سال وفات او اطلاع دقیقی در دست نیست، جز این که او را متوفی حدود ۶۴۰ ه‍ ذکر کرده‌اند. از وی کتاب «الاحتجاج» به جای مانده است که مشتمل بر احتجاجات نبی اکرم (ص) و ائمه (ع) و اصحاب و یاران آنان است.