لعن قاتلان امام حسین(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

لعن قاتلان امام حسین(ع) (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۸ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۳۰

۲۴۰ بایت حذف‌شده ، ‏۱۸ سپتامبر ۲۰۲۲

←‏مفهوم‌شناسی لعن

Rezapour

automoderated، دیوان‌سالاران، مدیران رابط کاربری، moderator، مدیران

۱۱٬۸۷۷

ویرایش

@@ خط ۱۵: / خط ۱۵: @@
 ==مفهوم‌شناسی لعن==
-لعن به معنای دوری از لطف و رحمت الهی است و از سنخ نفرین است که مصدر و منشأ شرعی و قرآنی دارد. آنچه نکوهش شده ناسزاگویی به خدایان مشرکان است: و (شما مؤمنان) به آنچه مشرکان غیر از خدا می‌خوانند دشنام ندهید تا مبادا آنها از روی ظلم و جهالت خدا را دشنام دهند.<ref>(انعام: ۱۰۸).</ref>
+لعن به معنای دوری از لطف و رحمت الهی است و از سنخ نفرین است که مصدر و منشأ شرعی و قرآنی دارد. آنچه نکوهش شده ناسزاگویی به خدایان مشرکان است<ref>(انعام: ۱۰۸).</ref> لعن مانند دشنام نیست، بلکه یک نوع نفرین است که مصدر و منشأ شرعی و قرآنی دارد. اولین بار، خداوند، شیطان را مورد لعنت خود قرار داد.
-لعنت از سنخ دشنام نیست، بلکه یک نوع نفرین است که مصدر و منشأ شرعی و قرآنی دارد. و برای اولین بار خداوند است که شیطان را مورد لعنت خود قرار داده است. اگر خداوند کسی را لعنت کرده باشد معنای آن این است که او را از رحمتش دور نموده است. و اگر غیر خدا کسی را لعنت کند به معنای دعا است و از خداوند می‌خواهد که او را از رحمتش محروم نماید. پس خود لعن به خودی خود از نظر شرعی مانند دشنام به صورت مطلق، قبیح نیست. چون لعن یک نوع دعا است و دعاء قبحی ندارد.
+اگر خداوند کسی را لعنت کرده باشد معنای آن این است که او را از رحمتش دور نموده است. و اگر غیر خدا کسی را لعنت کند به معنای دعا است و از خداوند می‌خواهد که او را از رحمتش محروم نماید. پس خود لعن به خودی خود از نظر شرعی مانند دشنام به صورت مطلق، قبیح نیست. چون لعن یک نوع دعا است و دعاء قبحی ندارد.
-===گروه‌های استحقاق لعن===
+===گروه‌های مستحق لعن===
 کسی که مورد لعن قرار می‌گیرد یا مستحق لعن نیست یا مستحق لعن هست. اگر مستحق لعن نباشد لعن نمودن چنین شخصی برای هیچ‌کس حتی در خفاء و در عدم حضور دیگران جایز نیست و در شرع اسلام از آن نهی شده است. در کتاب وسائل الشیعه بابی به نام "تحریم لعن غیر مستحق" عنوان شده و روایتی در این باب از امام صادق(ع) نقل شده است.<ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، قم. آل البیت، چاپ دوم، ۱۴۱۴ق، ج۱۲، ص۳۰۱.</ref>