قول سدید

نسخهٔ تاریخ ‏۱۴ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۰۲ توسط A.rezapour (بحث | مشارکت‌ها)
سؤال

قول سدید که در سورهٔ احزاب، آیه ی۷۰ آمده است به چه معنا است، توضیح دهید؟

سدید به معنای قول محکم، صحیح و درست و به دور از دروغ و باطل و مطابق با واقع و دارای فایده است. خداوند در آیه ۷۰ سوره احزاب به اهل ایمان امر به تقوا و قول سدید می‌کند.

متن آیه

قول سدید

اهل لغت برای واژه سدید چند معنا در نظر گرفته اند که به همدیگر نزدیک است:

الف) کلمهٔ (سدید) از مادهٔ سداد، به معنای اصابت رأی و داشتن رشاد است. و بنابر این، قول سدید، عبارت است از کلامی که هم مطابق با واقع باشد و هم لغو نباشد. سخن فایده بخشی که فایده اش چون سخن چینی و امثال آن، غیر مشروع نباشد. پس بر مؤمن لازم است که به راستی آنچه می‌گوید مطمئن باشد و نیز گفتار خود را بیازماید، که لغو یا مایهٔ فساد نباشد.[۱]

ب) (قول سدید) از ماده (سدّ) به معنای محکم و استوار و خلل ناپذیر و موافق حق و واقع است، سخنی که هم چون یک سدّ محکم، جلو امواج فساد و باطل را می‌گیرد و اگر بعضی از مفسران آن را به معنای (صواب) و بعضی به معنای «خالص بودن از کذب و لغو» یا هماهنگ بودن ظاهر و باطن یا صلاح و رشاد و مانند آن تفسیر کرده‌اند، همه به معنای جامع فوق بر می‌گردد.[۲]

ج) قول سدید: سخنی درست و استوار و به دور از دروغ و تباهی بر زبان آورید، سخنی که از باطل گرایی و بیهوده گویی به دور و قالب و محتوای آن پاک و خالصانه باشد. به باور برخی، منظور از واژهٔ «حسن» این است که سخنبه زبان آوردن صادقانه، لا اله الا الله یا اصل توحید و توحیدگرایی است.[۳]

روایت:

امام علی(ع) می‌فرماید: راستگو در آستانهٔ نجات و بزرگواری است و دروغگو در لبهٔ پرتگاه و خواری.[۴] امام سجاد(ع) می‌فرماید: گفتار نیک، دارایی را زیاد می‌کند و روزی را افزایش می‌دهد و اجل را به تأخیر می‌اندازد و انسان را نزد خانواده محبوب می‌گرداند و (شخص) را به بهشت می‌برد.[۵]


مطالعه بیشتر

تفسیر روان جاوید در تفسیر قرآن، آیت الله حاج میرزا محمد ثقفی تهرانی، ج۴

تفسیر نور آقای محسن قرائتی، ص۴۰۹ و ۴۱۰، ج۹


منابع

  1. طباطبائی، سید محمد حسین، ترجمه تفسیر المیزان، مترجم موسوی همدانی، سید محمد باقر، انتشارات اسلامی وابسته به جامعه مدرسین، چاپخانه دفتر انتشارات، ج۱۶، ص۵۲۳.
  2. آیت الله مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ناشر دار الکتب الاسلامیه، چاپ یازدهم، بهار سال ۱۳۷۳، چاپ خانه مدرسه امیر المؤمنین ـ(ع) ـ، ج۱۷، ص۴۴۷.
  3. علامه طبرسی، ترجمه تفسیر مجمع البیان، چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چاپ اول، سال ۱۳۸۰، مترجم کرمی، علی، ج۱۱، ص۵۸۸.
  4. محمدی ری شهری، محمد، منتخب میزان الحکمه، ۱ جلدی، تلخیص، حسینی، سید حمید، ناشر سازمان چاپ و نشر دار الحدیث، ص۳۱۵، ح۳۴۷۸.
  5. همان، ص۴۹۹، حدیث شماره ۵۶۲۰.