۴۶۵
ویرایش
Am.gashool (بحث | مشارکتها) |
Am.gashool (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۵: | خط ۵: | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
{{درگاه|حکومت دینی}} | {{درگاه|حکومت دینی}} | ||
قضاوت | قضاوت نوعی اعمال ولایت شرعی از طریق حکم بین مردم برای رفع خصومات است.<ref>مقتدایی، مرتضی، قضاوت در اسلام، چاپ اول، ۱۳۷۶ش، ص۹.</ref> در اسلام هدف اصلی [[قضاوت]]، گسترش عدل، احقاق حق و رفع تجاوز به حقوق دیگران است.در روایات از قضاوت به عنوان احیاء و تزکیه زمین یاد شدهاست. بر اساس روایات معصومان (ع)، مقام قضاوت مخصوص خداوند، پیامبران الهی و اوصیای معصوم آنها است. پس از آنها، افراد صالح با اذن خصوصی یا عمومی میتوانند برای قضاوت منصوب شوند. | ||
ایمان، علم، تقوا و عدالتِ قاضی باید احراز شده باشد. فردی که در مقام قضاوت قرار میگیرد، باید صلاحیت این مقام را داشته باشد و بتواند این امر خطیر و مهم را به نحو احسن انجام دهد. | ایمان، علم، تقوا و عدالتِ قاضی باید احراز شده باشد. فردی که در مقام قضاوت قرار میگیرد، باید صلاحیت این مقام را داشته باشد و بتواند این امر خطیر و مهم را به نحو احسن انجام دهد. | ||
خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
ذیل آیه {{قرآن|یُحْیِی الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها|ترجمه=زمين را پس از مرگش زنده مىگرداند.|سوره=حدید|آیه=۱۷}} در روایتی تفسیری آمده است: مراد این نیست که خدا به وسیله باران زمین را زنده میکند، بلکه مراد این است که خداوند مردان الهی را میفرستد تا آنها با اقامه عدل و برقراری عدالت در سطح جامعه، زمین را زنده کنند.<ref>محمد بن یعقوب کلینی، کافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵ش، ج۷، ص۱۷۴.</ref> یعنی اقامه حدود الهی، حرکت حیات را به طرف هدف اصلی آن پیش میبرد.<ref>مقتدایی، مرتضی، قضاوت در اسلام، چاپ اول، ۱۳۷۶ش، ص۹.</ref> | ذیل آیه {{قرآن|یُحْیِی الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها|ترجمه=زمين را پس از مرگش زنده مىگرداند.|سوره=حدید|آیه=۱۷}} در روایتی تفسیری آمده است: مراد این نیست که خدا به وسیله باران زمین را زنده میکند، بلکه مراد این است که خداوند مردان الهی را میفرستد تا آنها با اقامه عدل و برقراری عدالت در سطح جامعه، زمین را زنده کنند.<ref>محمد بن یعقوب کلینی، کافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵ش، ج۷، ص۱۷۴.</ref> یعنی اقامه حدود الهی، حرکت حیات را به طرف هدف اصلی آن پیش میبرد.<ref>مقتدایی، مرتضی، قضاوت در اسلام، چاپ اول، ۱۳۷۶ش، ص۹.</ref> | ||
در روایتی | در روایتی نقل شدهاست که [[امام باقر(ع)]] فرمود: اجرای یک حد بر روی زمین از چهل شبانه روز باران باریدن پاککنندهتر است.<ref>محمد بن یعقوب کلینی، کافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵ش، ج۷، ص۱۷۴.</ref> [[امام علی(ع)]] به شریح قاضی میفرماید: این مقام جایگاه انبیا است و مسندی است که کسی جز پیغمبر یا وصیّ او بر آن تکیه نمیزند و اگر قاضی پیغمبر یا وصیّ و مأذون از طرف آنها نباشد، شقیّ، غاصب و حاکم جور و طاغوت است.<ref>حرعاملی، وسائل الشیعه، ج۱۸، کتاب قضاء، باب ۳، از ابواب صفات قاضی، ح ۲–۳.</ref> البته افرادی که مشمول اذن خاص یا عام شرع باشند، مأذون و منصوب از طرف خدا، پیغمبر (ص) و اوصیا او (ع) بوده و شقیّ محسوب نمیگردند. | ||
[[امام صادق(ع)]] در | [[امام صادق(ع)]] در مورد قضاوت چنین هشدار میدهد: قاضیان چهار گروهند که سه گروه از آنان اهل آتش و دوزخند و یک گروه از آنان اهل بهشت. اما سه گروه که اهل دوزخند عبارتند از: | ||
# مردی که قضاوت ظالمانه نموده در حالی که میدانست. | # مردی که قضاوت ظالمانه نموده در حالی که میدانست. |
ویرایش