۶٬۸۱۴
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷ |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۷: | خط ۷: | ||
'''سنان بن انس''' | '''سنان بن انس''' | ||
[[ | در [[اعتبار تاریخ طبری|تاریخ طبری]] سنان بن انس نَخَعی قاتل [[امام حسین(ع)]] دانسته شده است.<ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، بیروت، مؤسسة الاعلمی للمطبوعات، بیتا، ج۴، ص۳۵۸.</ref> همچنین، ابنجوزی (۵۸۲-۶۵۴ق) در کتاب تذکرة الخواص،<ref name=":0">سبط ابنجوزی، یوسف بن قزاوغلی، تذكرة الخواص من الأمة بذكر خصائص الأئمة، تحقیق حسین تقیزاده، قم، المجمع العالمی لاهل البيت عليهم السلام، مركز الطباعة و النشر، ۱۴۲۶ق، ج۲، ص۱۶۷.</ref> [[ابوالفرج اصفهانی]] (۲۸۴-۳۵۶ق) در کتاب [[مقاتل الطالبین|مقاتل الطالبیین]]<ref name=":1">ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، مقاتل الطالبیین، تحقیق سید احمد صقر، بیروت، دارالمعرفة، بیتا، ص۱۱۸.</ref> و ابن عبدالبر (۳۶۸- ۴۶۳ق) در کتاب استیعاب فی معرفة الاصحاب،<ref>ابنعبدالبر، یوسف بن عبدالله، الاستیعاب، تحقیق علی محمد البجاوی، بیروت، دارالجیل، ۱۹۹۲م، ج۱، ص۳۹۳.</ref> قاتل امام حسین(ع) را سنان بن انس معرفی کردهاند. | ||
ابنجوزی معتقد است که شمر بن ذیالجوشن با سنان در قتل [[امام حسین علیهالسلام|حسین بن علی(ع)]] مشارکت کرده است.<ref name=":0"/> ابوالفرج اصفهانی نیز میگوید دیگران با سنان در این کار مشارکت کردند.<ref name=":1"/> ابناثیر (۵۵۵-۶۳۰ق)، مورخ و محدث، در کتاب اسدالغابة فی معرفة الصحابة، قاتل را سنان بن انس نخعی دانسته و معتقد است گفتار افرادی که شمر و [[عمر بن سعد]] را قاتل دانستهاند، به خاطر این است که شمر مردم را تشویق به قتل میکرد و عمر بن سعد هم فرمانده سپاه مخالف امام(ع) بود.<ref>ابناثیر، علی بن محمد، اسد الغابة، بیروت، دارالفکر، ۱۹۸۹م، ج۱، ص۴۹۸.</ref> | ابنجوزی معتقد است که شمر بن ذیالجوشن با سنان در قتل [[امام حسین علیهالسلام|حسین بن علی(ع)]] مشارکت کرده است.<ref name=":0"/> ابوالفرج اصفهانی نیز میگوید دیگران با سنان در این کار مشارکت کردند.<ref name=":1"/> ابناثیر (۵۵۵-۶۳۰ق)، مورخ و محدث، در کتاب اسدالغابة فی معرفة الصحابة، قاتل را سنان بن انس نخعی دانسته و معتقد است گفتار افرادی که شمر و [[عمر بن سعد]] را قاتل دانستهاند، به خاطر این است که شمر مردم را تشویق به قتل میکرد و عمر بن سعد هم فرمانده سپاه مخالف امام(ع) بود.<ref>ابناثیر، علی بن محمد، اسد الغابة، بیروت، دارالفکر، ۱۹۸۹م، ج۱، ص۴۹۸.</ref> |
ویرایش