سؤال

چرا طور سینا و مقام ابراهیم، مقدس هستند، ولی محل نزول قرآن نماز یا دعا یا زیارتنامه خاص ندارد؟


غار حرا، واقع در کوه نور در سه کیلومتری مکه، محل اولین نزول آیات قرآن بر پیامبر اسلام است. و گفته شده است حرا نام کوه بوده است و چون در این کوه اولین بار وحی بر پیامبر نازل شده است به آن کوه نور یا جبل النور می گویند.

تصویری از ورودی غار حرا

موقعیت و ویژگی‌های غار حرا و کوه نور

حِراء، از كوههاى مشهور مكه كه وحى اولین‌بار در آنجا بر حضرت محمد ص نازل شد و از این‌رو به آن جبل‌النور نیز گفته‌اند. این كوه در شمال‌شرقى مكه، در مقابل كوه ثَبیر واقع است (یاقوت حموى، ذیل مادّه) و شهرت آن به سبب غارى است كه در آن قرار دارد و حضرت محمد هر سال مدتى را در آن به خلوت و عبادت می‌گذراند و خدا آن حضرت را در آنجا به رسالت مبعوث كرد.

شكل كوه مخروطى است و از دیگر كوههایى كه شهر مكه بر دامنه آنها واقع شده، مستقل است. در حالى كه كوههاى اطراف مكه از سمت شمال تا حدود شهر جده، واقع در هفتاد كیلومترى مكه، امتداد دارند. اكنون، حراء را در چهار تا شش كیلومترى مكه (مسجدالحرام) می‌دانند. حراء امروزه، به‌سبب توسعه شهر مكه، داخل شهر قرار گرفته و ساختمانهاى مسكونى آن را احاطه كرده است . از عجایب غار حراء، این است كه انتهاى آن كاملاً به‌ سوى مسجدالحرام و كعبه، و دهانه آن تقریباً به سمت بیت‌المقدّس است. از بالاى كوه حراء مسجدالحرام و گلدسته‌ها دیده می‌شوند (خادمى، همانجا). وسعت دهانه غار به اندازه‌اى است كه یك شخص متوسط ‌القامت می‌تواند از آن عبور كند و در آنجا به نماز بایستد. داخل آن از هنگام طلوع تا غروب آفتاب روشن است، اما گرماى سوزان به آن نفوذ نمی‌كند. نخستین كسى كه در كوه حراء اعتكاف نمود، عبدالمطلب، نیاى پیامبر، بود.[۱]

اولین آیات نازل‌شده

آیات نخستین قرآن در غار حرا نازل شد که علامه طباطبائی به این مطلب اشاره دارد و کسانی که می‌گویند اولین سوره نازل شده سوره مدثر است با روایاتی که بیانگر نزول سوره علق قبل از آن در غار حرا می‌باشد، پاسخ می‌دهد.[۲] در تفسیر مواهب علیه آمده است که جمهور علما بر این امر اتفاق نظر دارند که نخستین سوره، سوره علق بود که در غار حرا بر رسول گرامی اسلام(ص) توسط جبرئیل نازل گشت.[۳]

 
کوه نور


منابع

  1. حشمتى، فریده، «حرا»، دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، ذیل مدخل.
  2. ترجمه المیزان، همان، ج۲۰. ص۱۲۹ و ۵۵۵.
  3. واعظ کاشفی سبزواری، حسین، مواهب علیه، تهران، چاپخانه اقبال، ۱۳۶۹ش، ج۴، ص۴۲۹.