۱۱٬۸۷۷
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
روح | روح انسان، پس از مرگ نیز به بدن خاکی، توجه دارد. به همین دلیل در احادیث آمده که روح، مراسم غسل، تشییع جنازه و تدفین خود را می‌بیند<ref name=":0">الانوار النعمانیه، ج۴، ص۲۱۸.</ref> و زمانی که می‌بیند جسد را زیر خاک می‌کنند، از سرنوشت جسد، اضطراب پیدا می‌کند. | ||
حدیثی در کتاب «من لا یحضره الفقیه» آمده که وقتی جنازه را نزدیک قبر آورند، یکباره او را وارد قبر نکنند؛ زیرا | حدیثی در کتاب «من لا یحضره الفقیه» آمده که وقتی جنازه را نزدیک قبر آورند، یکباره او را وارد قبر نکنند؛ زیرا قبر، ترس‌های بزرگی دارد. براساس این حدیث، میت را نزدیک قبر به زمین بگذارند. چند بار این کار را انجام دهند تا روح آمادگی داخل شدن در قبر را بگیرد. | ||
محققان معتقدند هر چند روح، از بدن جدا شده، ولی نفس ناطقه زنده است<ref>یعنی شخص مرده، ادراکات مادی ـ جسمانی ندارد; ولی تمام دستگاه ادراکی او از کار نیفتاده است وروح او توان درک دارد.</ref> و علاقه‌ی آن به‌طور کامل از بدن جدا نشده است و ترس از فشار قبر،<ref>ضغطه ی قبر همان فشار قبر است که توضیح آن خواهد آمد.</ref> سؤال منکر و نکیر، [[رومان]] و ... وجود دارد.<ref name=":1" /> | |||
یا این که این عمل برای پند و اندرز دیگران باشد که بیندیشند چنین واقعه ای در پیش است.<ref name=":1">شیخ عباس قمی،منازل الآخره، ص۱۹; و سید نعمت الله جزایری، الانوار النعمانیه، ص۲۲۰.</ref> | |||
نویسنده ی زاد المعاد، اصل این حکم را به روایات معتبر اسناد می‌دهد و در کیفیت آن می‌فرماید: «وقتی جنازه، نزدیک قبر رسید; سنت است که آن را مقابل قبله ی قبر بگذارند. جنازه مرد باشد یا زن، و مشهور این است که این کار را سه بار تکرار کنند و بار چهارم او را وارد قبر کنند. او علت این کار را، ترسی بزرگ از قبر معرفی می‌کند».<ref>محمد باقر مجلسی، زاد المعاد، ص۵۶۱.</ref> | نویسنده ی زاد المعاد، اصل این حکم را به روایات معتبر اسناد می‌دهد و در کیفیت آن می‌فرماید: «وقتی جنازه، نزدیک قبر رسید; سنت است که آن را مقابل قبله ی قبر بگذارند. جنازه مرد باشد یا زن، و مشهور این است که این کار را سه بار تکرار کنند و بار چهارم او را وارد قبر کنند. او علت این کار را، ترسی بزرگ از قبر معرفی می‌کند».<ref>محمد باقر مجلسی، زاد المعاد، ص۵۶۱.</ref> | ||