automoderated، ناظمان (CommentStreams)
۱۵٬۱۶۱
ویرایش
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۵: | خط ۵: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
== | ==متن آیه== | ||
{{قرآن بزرگ|عَبَسَ وَتَوَلَّىٰ أَن جَاءَهُ الْأَعْمَىٰ وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّىٰ | |||
| سوره = عبس | |||
| آیه = ۱، ۲، ۳ | |||
| ترجمه = چهره در هم كشيد و روى گردانيد، كه آن مرد نابينا پيش او آمد؛ و تو چه دانى، شايد او به پاكى گرايد. | |||
}} | |||
== شأن نزول آیه == | |||
در مورد شأن نزول این آیات دو نقل وجود دارد: | |||
۱. پیامبر اسلام(ص) به شخص نابینایی بیاعتنائی کرد و آیاتی بر سرزنش آن حضرت نازل شد. | ۱. پیامبر اسلام(ص) به شخص نابینایی بیاعتنائی کرد و آیاتی بر سرزنش آن حضرت نازل شد. | ||
خط ۱۴: | خط ۲۱: | ||
۲. شأن نزول دوم این است که این آیات درباره شخصی از بنیامیّه نازل شده و او از سوی خداوند مورد مذمت قرار گرفت. در حدیثی از امام صادق(ع) نقل شده که مردی از بنیامیه نزد پیامبر اسلام(ص) نشسته بود، در همان حال عبدالله بن اممکتوم (که نابینا و ظاهراً فقیر بود) وارد شد، وقتی که چشم آن مرد به عبداللّه افتاد خود را جمع کرد و قیافه درهم کشید و صورت خود را برگردانید، آنگاه آیات نازل شد، و آن مرد را مورد ملامت و سرزنش قرار داد.»<ref>طبرسی، مجمع البیان، ذیل تفسیر سوره عبس، ج۱۰، ص۴۳۸.</ref> | ۲. شأن نزول دوم این است که این آیات درباره شخصی از بنیامیّه نازل شده و او از سوی خداوند مورد مذمت قرار گرفت. در حدیثی از امام صادق(ع) نقل شده که مردی از بنیامیه نزد پیامبر اسلام(ص) نشسته بود، در همان حال عبدالله بن اممکتوم (که نابینا و ظاهراً فقیر بود) وارد شد، وقتی که چشم آن مرد به عبداللّه افتاد خود را جمع کرد و قیافه درهم کشید و صورت خود را برگردانید، آنگاه آیات نازل شد، و آن مرد را مورد ملامت و سرزنش قرار داد.»<ref>طبرسی، مجمع البیان، ذیل تفسیر سوره عبس، ج۱۰، ص۴۳۸.</ref> | ||
==عصمت انبیاء == | ==عصمت انبیاء== | ||
{{نوشتار اصلی|عصمت انبیاء}} | {{نوشتار اصلی|عصمت انبیاء}} | ||
مرحوم علامه مجلسی در بحارالانوار از صدوق نقل میکند: اعتقاد ما در مورد انبیاء و رسل و امامان و ملائکه(ع) این است که آنها از همه آلودگیها معصوم و مصون بوده و مرتکب گناهان صغیره و کبیره نمیشوند؛ و در مقابل فرمان خداوند معصیت و سرپیچی نمیکنند، دستورات خداوند را بجا میآورند و هر کس معتقد به عصمت آنها در تمام شؤون و امور و حالات آنها نباشد، آنان را (در حقیقت) نشناخته است.<ref>مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج۱۱، ص۷۲؛ (به نقل از اعتقادات صدوق).</ref> | مرحوم علامه مجلسی در بحارالانوار از صدوق نقل میکند: اعتقاد ما در مورد انبیاء و رسل و امامان و ملائکه(ع) این است که آنها از همه آلودگیها معصوم و مصون بوده و مرتکب گناهان صغیره و کبیره نمیشوند؛ و در مقابل فرمان خداوند معصیت و سرپیچی نمیکنند، دستورات خداوند را بجا میآورند و هر کس معتقد به عصمت آنها در تمام شؤون و امور و حالات آنها نباشد، آنان را (در حقیقت) نشناخته است.<ref>مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج۱۱، ص۷۲؛ (به نقل از اعتقادات صدوق).</ref> | ||
خط ۴۸: | خط ۵۵: | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
<references /> |